Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Ιουνίου είναι ο Βασίλης Σούλης. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα.

Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2002-2007) με δασκάλους τους Ζαχαρία Αρβανίτη, Ρένα Παπασπύρου και Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «New Arrivals»,στην Αίθουσα Τέχνης έκφραση-γιάννα γραμματοπούλου και η «Η Αίγινα των ζωγράφων», στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας (2008), η «Secret Room» στην Thanassis Frissiras Art Gallery (2009), η «Γυμνή Αλήθεια», στο Μουσείο Φρυσίρα και η «Ανθρώπινα Μέτρα», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων Μελίνα (2010), η «human resources» και η «Ένα Σάββατο στην Αθήνα», στην γκαλερί Genesis και η «Face to Face», στο Μουσείο Φρυσίρα (2012), η «Πολλαπλές Αποχρώσεις», στην Thanassis Frissiras Art Gallery, «Τα μυστικά του κήπου», στον Ιανό, στην Αθήνα και η «90 Επιστολικά Δελτάρια για τη Σμύρνη», στην γκαλερί του Ιανού στη Θεσσαλονίκη καθώς και η έκθεση «Μιλώντας για το μέλλον» στο Μελίνα (2013), η «New Gazes», στην Αίθουσα Τέχνης Άτριον, στη Θεσσαλονίκη (2014).

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε μία ατομική έκθεση στην Αθήνα, στην Αίθουσα Τέχνης έκφραση-γιάννα γραμματοπούλου (2009).

Οι εικόνες που σμιλεύει με το χρωστήρα του ο Βασίλης Σούλης καθρεφτίζουν την αέναη μάχη της αναπαράστασης με την αφαίρεση, του πραγματικού με το φαντασιακό που άρχισε στα τέλη του 19^ου αιώνα και δεν έχει ακόμα, ευτυχώς, σταματήσει. Γιατί πρόκειται για μια μάχη που έχει να κάνει με τον ίδιο τον άνθρωπο.  

Αναγνωρίζουμε στα έργα του την ενσωματωμένη γνώση των παλαιών Φλαμανδών δασκάλων, των σκαπανέων του ρεαλισμού, του ιμπρεσιονισμού και του εξπρεσιονισμού.

Βλέπουμε πρόσωπα που αναδύονται μέσα από ορμητικές, πινελιές, φιγούρες που βυθίζονται, χωρίς να χάνονται, μέσα σ’ αυτές.

Στέκονται απέναντί μας και μας κοιτούν στα μάτια χωρίς ντροπή. Προβάλλουν μέσα από την αντιπαράθεση σκούρων και φωτεινών τόνων, το μανιερισμό της στάσης του σώματός τους και τη διάφανη, χειροπιαστή, ατλαζένια υφή των ρούχων τους, το συναίσθημα που τα διακατέχει: τον πόνο, την απόγνωση, την κούραση, την τρυφερότητα, την αγάπη.

Είναι πρόσωπα πλασμένα με τον σκοτεινό τρόπο του Φράνσις Μπέικον και σώματα εσωστρεφή φτιαγμένα με το συγκρατημένο αισθησιασμό του Έγκον Σίλε.

Τα έχουμε όλοι μας, κάποια στιγμή, συναντήσει, πλησιάσει και τα έχουμε όλοι μας, κάποια στιγμή απωθήσει και ξεχάσει.

Η συνειδητή αλλοίωση των γνωρισμάτων τους και η μέσω αυτής απομάκρυνση από την συμβατική εμφάνισή τους είναι αυτή που σύμφωνα με τα παραφρασμένα λόγια του Μπέικον μας οδηγεί στην απελευθερωτική λειτουργία της μνήμης. Εκεί όπου θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε την ουσία της ζωής.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ