Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Μαρτίου είναι η Δήμητρα Χανιώτη. Γεννήθηκε στην Πάρο όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1998-2004) ζωγραφική, με δασκάλους τον Γιάννη Ψυχοπαίδη και τον Μάριο Σπηλιόπουλο, πολυμέσα, με την Ερατώ Χατζησάββα, και φωτογραφία, με τον Μανώλη Μπαμπούση. Το 2003 εργάστηκε ως διευθύντρια του Εικαστικού Δήμου Πάρου. Από το 2005 διδάσκει στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως η «Νέοι Έλληνες Καλλιτέχνες», στο Χάνκο της Φινλανδίας (2003), η «Αφιέρωμα στον Κωστή Παλαμά», στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και η «Αυστηρώς Ακατάλληλον», στο Βυζαντινό Μουσείο (2004), η «Παρίου Φωτός Αντίδωρον», στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η «Μπιενάλε Βαλκανίων», στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας (2005), το Φεστιβάλ βίντεο «intro out», στη Θεσσαλονίκη (2006), η έκθεση ζωγραφικής της Unicef «Αντισταθείτε», στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι (2009), η «Σινεφίλ», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και «Η ανθρώπινη μορφή στην Τέχνη» του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδας, στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι (2010), η «Dostluk-Φιλία, Ελληνοτουρκική Φιλία», στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων και στην γκαλερί Τεχνοχώρος και η «Ο θεός να το κάμει sketch, Ο Καβάφης και η πόλη», στις εκδόσεις Γαβριηλίδη, στην Αθήνα (2013).    

Το έργο της Χανιώτη συντίθεται με θραύσματα του παρελθόντος και του παρόντος. Ως ένα κολλάζ διαφορετικών τεχνοτροπιών και υλικών, παραδοσιακών και σύγχρονων. Συνδέει έτσι τη βελονιά που έμαθε από τη γιαγιά της και με την οποία κεντά το χαρτί με τη ψηφιακή, τη φωτογραφική και τη ζωγραφική τέχνη στις οποίες εντρύφησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Χρησιμοποιεί ξηρά παστέλ, λαδοπαστέλ, κλωστές, μολύβι. Ενσωματώνει αρχαϊκές μορφές όπως η Γοργώ, η σημαίνουσα θεότητα της Πάρου που πέτρωνε με το βλέμμα της τους εχθρούς, μέσα στο πράσινο σήμα του σωσιβίου, του αναρτημένου μέσα στα καράβια της γραμμής.

Πλάθει με χαρακτηριστικά είδη της χλωρίδας του νησιού της, τη χαρακτηριστική, λιτή και ευαίσθητη μορφή του ειδωλίου της κυκλαδικής τέχνης. Τυπώνει τις Καρυάτιδες καθώς βυθίζονται σταδιακά μέσα στη θάλασσα, προχωρώντας προς τον πλέον επικίνδυνο ύφαλο του Αιγαίου που καταλήγει σε δυο αντιτακτές βραχονησίδες, τις Πόρτες, εκεί όπου σημειώθηκε το τραγικό ναυάγιο του «Σάμινα», αφήνοντάς τους όμως ως αμυδρή ελπίδα διάσωσής τους το αχνό φώς του φανού σηματοδότησης.

Φτιάχνει ένα ανάποδο, μη αναστρέψιμο, όπως το αποκαλεί, τοπίο της Ακρόπολης των Αθηνών, το πνιγμένο από απανωτά εργοτάξια που καταλήγουν μέσα από ένα κέντημα στην οικεία τσιμεντένια κολόνα με τα προεξέχοντα σίδερα του ορόφου που ακόμα δεν έχει χτιστεί. Πλέκει την πόλη της, σαν ένα λευκό φάντασμα πάνω από το οποίο υπερίπταται το Καλή Νύχτα στα γερμανικά και το κουτάκι πυρασφάλειας ή σαν ένα σπίτι τοποθετημένο πάνω σε μια σβησμένη καρτ-ποστάλ. Αναζητά με τα μέσα του ντανταϊσμού, του εξπρεσιονισμού, του νέου ρεαλισμού, την εικόνα που κρύβεται πίσω από τα παραπετάσματα του εικονικού.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ