Στους κολασμένους δρόμους

Δημήτρης Πετσετίδης- Αυτόχειρ

Ο ασκητής έβλεπε τις φωτογραφίες του "Guardian" και τα ρεπορτάζ του BBC. Στ' αυτιά του ηχούσαν ακόμη οι άναρθρες κραυγές των φασιστοειδών και η σπέκουλα του αρμόδιου Υπουργού. Αίμα και άμμος, αυτή είναι ρότα της συγκυβέρνησης των αθλίων. Μαζί τους, δίπλα τους, η "Χρυσή Αυγή", τα μαύρα τάγματα εφόδου. Ρωγμές και τραύματα σε μια δημοκρατία θνήσκουσα, σ' ένα σύστημα που ξέχασε τι θα πει δημοκρατία και βυσσοδόμησε ανηλεώς πάνω στο σώμα της χώρας. Σκηνές βίας σε κάθε γειτονιά από τους θρασύδειλους. Στ' αλήθεια, σκέφτηκε ο ασκητής, γιατί δεν πάνε σε κάποια τράπεζα, σε κάποιον ισχυρό τέλος πάντων να δείξουν την δύναμη τους; Μα είναι απλό, γιατί αυτοί οι τραμπούκοι είναι το μακρύ θανατερό χέρι ενός άθλιου συστήματος. Έτσι ήταν πάντα. Την ίδια στιγμή που οι 3 συνέταιροι σχεδιάζουν μέσα στο Μαξίμου πώς θα διαλύσουν τον ήδη ταλαιπωρημένο λαό, στους δρόμους οι ναζιστές προσπαθούν να επιβάλλουν τον "νόμο και την τάξη" όπως αυτοί τα αντιλαμβάνονται. Και οι μπάτσοι; Πολλοί από αυτούς είναι ίδιοι με τα τάγματα εφόδου.

Στους δρόμους του ολέθρου ο ασκητής κοιτά το μαύρο ράσο του και θυμάται τη γαλήνη που είχε νοιώσει όταν το είχε πρωτοβάλει. Τότε που αστόχαστα πίστευε πως ένα μαύρο ράσο μπορεί να καλύψει προσωπικές ενοχές και πάθη. Είχε καιρό τώρα αρχίσει να ξεθυμαίνει αυτή η γαλήνη. Εκείνο που ένοιωθε ήταν πως θα ‘θελε να ‘ναι ελεύθερος να χαρεί τα πάθη του και να αποτινάξει τις ενοχές του. Ήθελε με λίγα λόγια να νοιώσει πως έχει χώρο να κινηθεί και να υπάρξει. Και τούτοι οι κολασμένοι δρόμοι τον έπνιγαν.

Η αγαπημένη του φίλη άναψε τσιγάρο και φύσηξε τον καπνό προς το μέρος του. Σε κρύβω, του είπε. Κρύβω μέσα στον καπνό το πρόσωπό σου, για να μη δω την οργή που με τρομάζει. Ήξερε εκείνη. Χρόνια τώρα πήγαινε από το προσωπείο στο πρόσωπο, κουβαλώντας σε κάθε μεταμόρφωση τα εντός της τραγικά. Ναι, του είπε, από χρόνια κάνω αυτό το πράγμα. Νομίζω ότι μου δίνει μια ελευθερία. Κατά βάθος, παραμένω άγνωστη για τους άλλους. Νομίζουν ότι είμαι κάποια, και δεν είμαι. Είναι παιχνίδι, αλλά με κάνει να υποφέρω. Υπάρχει εντός μου μια κρυφή βία, αυτήν προσπαθώ να κρύψω και από αυτήν προσπαθώ να κρυφτώ. Εκείνος είδε δυο δάκρυα να κυλούν από το όμορφο πρόσωπό της και της χάιδεψε τα μαλλιά. Πόσο καιρό θα μπορούμε να μιλάμε ακόμη; τον ρώτησε. Φοβάμαι τη βία των δρόμων, φοβάμαι τους φαιούς που θέλουν να υπαγορεύσουν τρόπο.

Σηκώθηκαν ξαφνιασμένοι από ένα θόρυβο γυαλιών που έσπαγαν. Είδαν μια ομάδα μπρατσωμένων, με τα μπλουζάκια που είχαν το σημάδια της ναζιστικής οργάνωσης, να σπάνε ένα κουρείο. Στο βλέμμα τους υπήρχε μια κτηνώδης βία ζωγραφισμένη. Διψούσαν για αίμα. Ένας Πακιστανός βρισκόταν μαχαιρωμένος κάτω στο δρόμο και γύρω του οι ναζιστές πανηγύριζαν. Αίμα και Τιμή.

Ο υπουργός θα πει ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτηκε ο ασκητής. Ποιος του δίνει σημασία πια, ποιος ακούει τι λέει. Η αγαπημένη του φίλη πέρασε μέσα από τους ναζιστές και σκούπισε το αίμα του πακιστανού και του έδωσε νερό. Κατά ένα περίεργο τρόπο, είχε γίνει αόρατη για τους τραμπούκους. Είδες, είπε στον ασκητή, τα προσωπεία είναι χρήσιμα κάποιες φορές. Κοιτούσε το πρόσωπό της και προσπαθούσε να καταλάβει. Χρόνια τώρα το έκανε αυτό. Χρόνια τώρα αφαιρούσε μάσκες θεάτρου. Αλλά κατά βάθος ήξερε πως αυτή ήταν μια διαδικασία παράλληλη. Γιατί αφαιρούσε και από κείνον όλα τα προστατευτικά που κάποτε ήταν οι άμυνές του. Η μεγαλύτερη ελευθερία είναι να είσαι γυμνός, του είπε εκείνη.

Σήκωσαν τον Πακιστανό και τον πήγαν σ' ένα κοντινό νοσοκομείο. Η μυρουδιά από τα καμένα υλικά τάραζε την όσφρησή τους. Στα εξωτερικά ιατρεία ένας γιατρός έκλαιγε πάνω από μια νεκρή. Δεν είχαμε αναλώσιμα, τους είπε, οι άνθρωποι έγιναν πια αναλώσιμοι, οι άνθρωποι... κι αμέσως άρχισε να περιποιείται τον Πακιστανό. Η αγαπημένη φίλη πήρε από χέρι τον ασκητή και του είπε, θέλω να λερώσω το ράσο σου. Θέλω να σπάσω αυτό το μαύρο χρώμα. Θέλω να χρωματίσω τις μέρες που έρχονται. Ο ασκητής χαμογέλασε. Ακόμη και σε τούτες τις συνθήκες του έκανε εντύπωση η παιδικότητά της. Και ήξερε εντός του πως αυτό δεν ήταν ένα ακόμη προσωπείο.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ