Λευτέρης Πούλιος

Μονάχα για λίγους

Πόσο άδικα, φλύαρα, ανόητα γυρίζουν όλα γύρω μας, γυρίζουμε μαζί τους, λαβύρινθοι χωρίς τον ελάχιστο ήχο. Και βιβλία και εκδόσεις και τούτο και κείνο και λόγια, λόγια. Όλα τούτο αλήθεια τι στόχο έχουν; Να βγάλουν τους καημούς τόσων και τόσων; Μπορεί, γιατί όχι κι αυτό. Αλλά ποιός ή ποιά σφυρηλατεί το καλλιτεχνικό-πνευματικό του πρόσωπο;

Ωστόσο, στη λογοτεχνική μου τιμή, για τέσσερα σχεδόν χρόνια, δεν άφησα από τα χέρια μου το βιβλίο του Λευτέρη Πούλιου, «Η κρυφή συλλογή», ποίηση, με 36 σχέδια του Χρόνη Μπότσογλου, εκδόσεις Κέδρος 2008(πολυτονικό). Δεν είμαι σίγουρη αν εγώ δεν το άφηνα από τα χέρια μου ή δε με άφηνε αυτό. Ήταν και το μότο από τον Τζελαλαντίν Ρουμί: «Οι διψασμένοι αναζητούν το νερό,/ αλλά και το νερό αναζητά,/ τους διψασμενους».

Ήταν ο μίτος να φθάσω στο σημείο, τι τελικά μπορεί να είναι ποίηση, σήμερα; «Βρίσκω λίγο σκοτάδι όπου μπορώ/ σκυμμένος να κλάψω και/ γράφω μονάχα για λίγους».

Έμπαινα στο πλοίο μιας ανακυκλούμενης Σιωπής, ο πορθμέας με χαιρετούσε και σε μια απόλυτη εκμηδένιση ατένιζα ένα χαοτικό άπειρο. Γύριζα πίσω το βλέμμα μου, είχα καταλειφθεί από την «κόκκινη έκσταση», ίσως να ‘θελα να γυρίσω πίσω, να γυρίσω πίσω τα πράγματα τα γήινα, άλλα ο προορισμός του ταξιδιού αυτού ήταν η Πάτμος του μοναδικού ποιητή των νεοελληνικών ημερών μας, Λευτέρη Πούλιου. Δε μ’ άφηνε και δεν τον άφηνα. Είχα χρεωθεί μ έναν ανεξήγητο τρόπο να δω κι εγώ από το ουτοπικό βουνό του, τον ου-τόπο, τη δική μου Πάτμο. Κι εκεί ίσως να κατάλαβα, τι είναι η ποίηση. Είναι μια ηχοστάθμη την οποία μόνο στο Λευτέρη Πούλιο συναντώ. Και βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με υπαρξιακές αγωνίες και τα τοιαύτα. Εισχωρεί, δεν ατενίζει, ούτε καν ηρωικά, τη ζωή στην πιο φρικτή μορφή της. Με ευγένεια καταφάσκει στο δράμα αλλά και προφητεύει και δεν αυτοτεμαχίζεται ποιητικά.

Το αέναο τραγούδι

Ώρα των τρυφερών σκέψεων./ Δώσ’ μου μάτια καινούργια/ ν’ αντιληφθώ το γαλανό./ Αργόσχολος, με καλή διάθεση/ υποκλίνομαι στον αυθάδη κόσμο,/ Χλομή βραδιά απλώνεται/ μέσα μου./ Ο αέρας παίζει με τις λεπίδες του./ Συνουσιασμοί Κενταύρων περιτρέχουν/ μια μαρμάρινη μήτρα/ και ο χρόνος ένα ερείπιο.

Ο Λευτέρης Πούλιος, αυτός ο ευλογημένος ποιητής, δεν αφέλη από τους λόγους της προφητείας. Πιστεύω ότι γνωρίζει, σε βαθύ υπαρξιακό επίπεδο, εκεί όπου εστιάζεται η ποίηση, ότι: «εάν τις αφέλη από τους λόγους του βιβλίου της προφητείας ταύτης, αφελεί ο θεός το μέρος αυτού από του ξύλου της ζωής» (Νestle-Aland-Novum Testamentum Graece, 1979.)

Κι όμως, είναι για πολλούς. Για όλους.

ΡΟΥΛΑ ΑΛΑΒΕΡΑ