Φυτεία Πιεριδών Μουσών

Όταν απεργούν οι υπάλληλοι στις Μυκήνες, μένει χώρος για νέες συμφορές

ο κυνισμός δεν επιβάλλεται πια με επιδόματα, οι μάντεις αποσύρονται

σε εγκαλούν, τι τα ‘θελες παιδάκι μου, η απόγνωση ήταν δικιά μας, άσε μας

να τη ζήσουμε, πρωθύστερος ακόμη και στις καταδίκες είσαι, ακούς εκεί

δεν είναι λέει το θυμάρι, αλλά θύμβρα, κι ένας Πεδάνιος στον ουρανίσκο

ανακατεύει Μολούκους, Ολλανδούς σκλαβέμπορους στο Ζανζιβάριο πυρέξ,

ωχου αδελφέ, φτάσαμε Μασσαλία, τώρα σανό και φίλτρα του Τριστάνου

στην πάλαι ποτέ Μεθώνη άφησαν το κρασί και ντόπερμαν καρφώνουνε

στα Πιέρια πινακίδες ριαλιστέητ, κάτσε εσύ μπας και πετύχεις

του Φίλιππου το μάτι το γερό. Κάθισα

βρίσκω πηγάδια, ναυπηγεία, πύργους, στύβω λυσσαλέα ριζάρια να βγει

όλο το κόκκινο, να βαφτώ στυλίτης, να υπάρχω μόνο σαν έρχονται,

όταν λαχταρούν συντέλειες και μαμούθ,

όταν άδειο είναι το φεγγάρι από αριστερά, η φτιάξη να φέρνει πείσμα,

όχι βαλεριάνες να πίνω από ανθρακούχους πολιτευτές

τι δηλαδή απ’ το Σινιάτσικο περνώντας δεν θα ανέβω στα καμπαναριά

να μην πω το ζαρκάδι ταμπούρλο, τα μάτια σου κεχριμπάρι του Ντιγιαρμπακίρ

τι δηλαδή μόνο Ιακωβίνος και διόλου Ρήγας ή γαληνότατος Βιζυηνός

πώς; μόνο μ’ εγκαύματα εσχατολογικά του Ιερώνυμου και σπερματολαχεία;

Ούτε ένα άι σιχτίρ; Εξάλλου, ποτέ δεν ψήφιζα Αγαμέμνονα.

Απόστολος Λυκεσάς