45 χρόνια μετά

Κυριάκος Τσακίρης (1915-1998)

Η κυρίαρχη, ανιστόρητη, επιλεκτική ανάγνωση της Ιστορίας, μέσα στις επώδυνες συνθήκες του σήμερα, επιχειρεί θετικές ή αρνητικές αναγωγές προς το δικτατορικό χθες. Άλλοτε θεωρώντας ότι ως κοινωνία βιώνουμε μια νέα δικτατορική εκτροπή, άλλοτε, -γεγονός πολύ πιο επικίνδυνο- μπροστά στην έκπτωση αξιών και θεσμών, επικαλούμενη την ανάγκη ενός νέου «Παπαδόπουλου»!

 Απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη και διάχυτη σε μεγάλα τμήματα πληθυσμού αναγωγή, επαναφοράς της μεσοπολεμικής αναζήτησης του Firer Principe, του ισχυρού δηλαδή Αρχηγού, ο οποίος υπερβαίνοντας βίαια τις άλυτες ταξικά αντιφάσεις και αδυναμίες της αστικής δημοκρατικής διακυβέρνησης θα μας οδηγήσει σε ένα φωτεινό μέλλον μιας «νέας τάξης πραγμάτων», είναι ανάγκη να θυμίζουμε συνεχώς το πού αυτές οι αντιλήψεις οδήγησαν την ανθρωπότητα.

 Υπενθυμίζοντας, ως προς τα δικά μας, σε νεώτερους και όχι μόνο, ότι το κράτος «εκτάκτου ανάγκης», που επέβαλαν οι επίορκοι δικτάτορες στρατιωτικοί και τα όργανα τους, υπήρξε ένοχο κάθε είδους εγκλημάτων. Από την εσχάτη προδοσία, που ματώνει ακόμη το έδαφος και τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, την καταπάτηση κάθε είδους δικαιωμάτων, τους φόνους, τα βασανιστήρια, τις σωματικές βλάβες, τις παράνομες συλλήψεις, κατακρατήσεις, φυλακίσεις, εξορίες χιλιάδων πολιτών, τις αυθαίρετες στερήσεις ιθαγένειας, τις αθρόες απολύσεις και διώξεις εργαζομένων κάθε κατηγορίας, πανεπιστημιακών, δικαστικών, ιεραρχών και απλών κληρικών, αξιωματικών, υπαλλήλων, τις απάτες, τις καταχρήσεις χρημάτων και εξουσίας...

 Απέναντι σ’ αυτή την ιστορική πραγματικότητα, η μνήμη οφείλει να παραμένει ενεργή, πολύ περισσότερο που οι θιασώτες εκείνης της στυγνής βαρβαρότητας, στους σημερινούς δύσκολους καιρούς εμφανίζονται και πάλι προκλητικά στην πολιτική σκηνή, χωρίς αιδώ και με την έμμεση προτροπή του καταρρέοντος αστικού δικομματισμού και των παραφυάδων του.

 Σ’ αυτή τη μνήμη εγρήγορων συνειδήσεων, σ’ αυτή την πολιτισμική αυτογνωσία, που γέννησε η αντίσταση στην τότε βαρβαρότητα και σε μεγάλο βαθμό χωρίς ανιστόρητες αναγωγές και κούφιες μεγαλόστομες ρητορείες, επιχειρεί να συμβάλλει τούτο το αφιέρωμα.

 Μια που η ενεργός μνήμη είναι το μόνο όπλο της καθεμιάς και του καθένα, όσων επιμένουμε να σκεπτόμαστε, να κρίνουμε, να ονειρευόμαστε, να συν-κινούμαστε, ως ελεύθεροι και ενεργοί πολίτες και όχι ως παθητικοί ιδιώτες, καταναλωτές του ίδιου του θεάματος της ζωής μας.

ΑΛΚΗΣ ΡΗΓΟΣ