Η ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Πένυ Κωνσταντίνου- Γυμνό

Η ζωγράφος του Μαΐου είναι η Πένυ Κωνσταντίνου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2000-2007) με δάσκαλο τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη. Φοίτησε παράλληλα στο εργαστήριο φωτογραφίας του Μανώλη Μπαμπούση και ενδιάμεσα, επί τέσσερεις μήνες, με το πρόγραμμα ERASMUS, στη Σχολή Καλών Τεχνών της Σεβίλλης, στην Ισπανία.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στην γκαλερί «ΣΥΝ» της Αθήνας (1999), στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Άργους (2003), στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Χολαλαργού (2006), το Καλλιτεχνικό Συμπόσιο και η Ομαδική Έκθεση, στην πόλη Mojmirovse της Σλοβακίας (2008/2009), το Καλλιτεχνικό Συμπόσιο και η Ομαδική Έκθεση, στην πόλη Nitra της Σλοβακίας (2009), στο Επιμελητήριο Καλών Τεχνών της Ελλάδος, «Η ανθρώπινη μορφή στην τέχνη», στην Τεχνόπολι, καθώς και το Καλλιτεχνικό Συμπόσιο και η Ομαδική Έκθεση στο Prolom Baha της Σερβίας (2010), οι εκθέσεις στο Palfyho Palac, στην Bratislava και στην Galeria Fontana του Piestany της Σλοβακίας, καθώς και η «Ρίζα 10», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (2011).          

Η Πένυ Κωνσταντίνου επιχειρεί να αποτυπώσει στο έργο της την ανθρώπινη ύπαρξη. Με μια γραφή που κινείται στα όρια τής παραστατικότητας και παραμένει ανθρωποκεντρική.

Δομεί το ζωγραφικό της χώρο της με τις πινελιές των εξπρεσιονιστών ως ένα σκηνικό επίπεδο, που όμως αποκαλύπτει το βάθος του μέσα από διαφορετικά στρώματα βασικών και συμπληρωματικών χρωμάτων.

Δημιουργεί τις παραστατικές, κερματισμένες μορφές της με αδρά χαραγμένες ή αχνά σχεδιασμένες γραμμές και ορμητικά απλωμένα χρώματα, που σβήνει εν μέρει ή επικαλύπτει, τονίζοντας έτσι τα ιδιαίτερα τονικά και προσωπικά τους χαρακτηριστικά.

Φτιάχνει  πορτραίτα με κολλάζ εφημερίδων και χαρτονιών, ακρυλικών και μολυβιών, πορτραίτα με μελάνι, καθώς και αυτοπροσωπογραφίες με διαφορετικά υλικά, που μεταμορφώνονται καθώς επαναλαμβάνονται. Δείχνοντας τα αντιφατικά στοιχεία που τις συνθέτουν, που συνθέτουν, εν τέλει, την ανθρώπινη ύπαρξη.      

Μιλά για τις επιρροές της από την ιστορία τής τέχνης της ζωγραφικής, της γλυπτικής, αλλά και του σύγχρονου κινηματογράφου του Αλμοδόβαρ και των κινούμενων σχεδίων του Γουόλτ Ντίσνεϊ και των φωτογραφιών από γυναικεία περιοδικά μόδας, ενσωματώνοντας στις συνθέσεις της  φιγούρες αναγνωρίσιμες από το έργο του Ματίς, του Πικάσο ή του Μπέικον, προβάλλοντας, ως σήμα κατατεθέν της, τη φιγούρα του Μίκυ.

Η Πένυ Κωνσταντίνου πειραματίζεται συνεχώς με τις αξίες και τις μορφές της τέχνης και της ζωής, αναζητώντας διαρκώς τις δικές αξίες της τέχνης και της ζωής. Χωρίς  να παρασύρεται στους ολισθηρούς και εύκολα βατούς δρόμους της αναπαραγωγής ή της αυθαίρετης και αποξενωμένης από το πραγματικό αφαίρεσης «της τέχνης για την τέχνη».

Γιατί «αυτό που την ενδιαφέρει είναι», όπως λέει η ίδια, «να κλειδώσει την έκφραση».