Αθήνα μου εσύ και το παράπονό σου

ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΚΑΛΑΜΑΝΑΚΗ

Αθήνα μελαγχολική κι αυτό το φθινόπωρο. Εκλογές γαρ. Και τι εκλογές! Αυτοδιοίκηση. Δήμος. Αθήνα και πάλι Αθήνα. Εδώ και τώρα για μένα, προσδοκίες και όνειρα. Η Αθήνα και το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, με καταλήψεις και διαδηλώσεις. Με φωνές και με δάκρυα για τον επιούσιο. Για το δικαίωμα στην εργασία. Κι όλοι, μα όλοι, για το δικαίωμα στην ποιότητα ζωής: τους δρόμους, τα σκουπίδια, κι όλα της τα παράπονα, και με τον Παρθενώνα από ψηλά να γλείφει τις πληγές της.

«Σκόνταψα χτες στο πεζοδρόμιο με τα σπασμένα πλακάκια», λέει ο ένας.

«Δεν έφτασα στην ώρα μου, κι έχασα τη δουλειά μου. Μία ώρα και πλέον, έκανα να φτάσω σ’ εκείνο το ραντεβού», λέει ο άλλος.

«Σώπα!», λέει ο ποιητής. «Σώπα! Όπου να ‘ναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες».

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Θα βγάλουμε το νέο μας Δήμαρχο και τ’ άξια «παλικάρια» του Δημοτικού μας Συμβουλίου.

«Τι λές; Τρελάθηκες; Άκουσες τίποτα για το Δήμο μας; Για την πόλη μας; Για την Αθήνα μας;». Τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τα πάρκα, τις συγκοινωνίες, τα πολιτιστικά κέντρα, τους παιδικούς σταθμούς, τα νηπιαγωγεία, τα σχολεία γενικά και τα νοσοκομεία, το πράσινο των φύλλων και των δέντρων τους κορμούς; Τα χίλια δυο που κάνουν τη ζωή μας εύκολη και μας βοηθάνε να ζήσουμε ανάλογα με τους φόρους και τα τέλη που πληρώνουμε;

Τα ποσοστά των κομμάτων, το δημοψήφισμα, λέει, αυτήν την διαφορετική και πιο απτή ανάμεσα στις καθημερινές άλλες δημοσκόπηση, την ψήφο εμπιστοσύνης για τα περαιτέρω.

«Αλλού γι’ αλλού χτυπάνε οι καμπάνες», λέει ο πιο ηλικιωμένος της παρέας, συνταξιούχος με σκυμμένο το κεφάλι, σαν να φοβάται πως θα του πάρουν και την υπόλοιπη σύνταξη.

Παλαιών αρχών ο καημένος, ή και καμένος, ίσως και θαμμένος, έχοντας πληρώσει αδρά τα ένσημά του.

Τέτοιο φθινόπωρο ετούτο του σημαδιακού έτους 2010, στην όμορφη Αθήνα μας...