ΚΑΡΥΛ ΦΙΛΙΠΣ, Μακρινή ακτή, μτφρ. Ρένα Χάτχουτ, εκδόσεις Scripta, σελ. 320
Δύο εντελώς διαφορετικοί αλλά εξίσου βασανισμένοι και μοναχικοί άνθρωποι αναπτύσσουν μια ζεστή ανθρώπινη σχέση, αμυνόμενοι από κοινού απέναντι σε μια τοπική κοινωνία που τους περιθωριοποιεί.
Εξηντάχρονη λευκή, πρόωρα συνταξιοδοτημένη δασκάλα, η Ντόροθι, παλεύει με τις ψυχικές της διαταραχές, απότοκες αλλεπάλληλων θανάτων συγγενικών προσώπων και ενός διαζυγίου, που την οδήγησαν στη μετοίκηση σε ένα αφιλόξενο χωριό της Β. Αγγλίας. Τριανταπεντάχρονος αφρικανός πρόσφυγας με ένα κρυφό παρελθόν (την όχι αθώα εμπλοκή του στον εμφύλιο πόλεμο της πατρίδας του), ο πράος και παράξενος Σόλομον, επιστάτης του συγκροτήματος στο οποίο μένει η πρώτη, βιώνει με ιώβειο υπομονή τον επιθετικό ρατσισμό των κατοίκων.
Αν και η Ντόροθι παρακολουθεί τον κόσμο που αλλάζει μέσα από τα φίλτρα του παρελθόντος της και της συντηρητικής της οπτικής, η γνωριμία της με τον λιγομίλητο και ευγενικό Σόλομον, απόγονο σκλάβων, θα δώσει κάποιο περιεχόμενο στη ζωή της, μέχρι τη στιγμή της άγριας ρατσιστικής δολοφονίας του δεύτερου.
Οι δυο ήρωες είναι ξένοι που έρχονται να ζήσουν ανάμεσα σε ντόπιους, επίσης αποξενωμένους από τους άλλους και από τον ίδιο τους τον εαυτό και συνηθισμένους να αντισταθμίζουν την κενότητα τους με επιθέσεις ενάντια στο διαφορετικό.
Μέσα από μια λεπτοδουλεμένη πολυεστιακή αφήγηση, ο συγγραφέας, μετανάστης και ο ίδιος, αντιδικεί σθεναρά με τις απόπειρες δαιμονοποίησης του φυλετικά ή διαφοριστικά «ξένου», αλλά και αποφεύγει την αγιοποίησή του. Τον μελετά ως θύμα μιας «κοινωνίας θυμάτων», αποστερημένης από κάθε πνεύμα ανοχής και ζωογόνας δημιουργικής συνύπαρξης.
ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΕΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου