Η ζωγράφος του Ιουλίου είναι η Ινώ Βαρβαρίτη. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Φοίτησε στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1997-2002), όπου πήρε το πτυχίο της Χημείας. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας ζωγραφική (2003-2009), με δασκάλους τη Ρένα Παπασπύρου και τον Μάριο Σπηλιόπουλο. Ενδιάμεσα (2007) παρακολούθησε, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ, μαθήματα ζωγραφικής στην Akademie der bildenden Kuenste της Βιέννης.
Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως η «Visitors», στη Βιέννη, η Έκθεση Αφίσας «Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών- Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου», της ΑΣΚΤ της Αθήνας, στο πλαίσιο του 3ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Τυπογραφίας και Οπτικής Επικοινωνίας, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, η Έκθεση Αφίσας, στο πλαίσιο του συνεδρίου με τίτλο «Νίκος Εγγονόπουλος: Ο Ζωγράφος και ο Ποιητής», στο Μουσείο Μπενάκη (2007), η Cheapart 08, στη Θεσσαλονίκη, και η Cheapart 14, στην Αθήνα, η «Eyes is», στο Μουσείο Μπενάκη, το Πεδίο δράσης Κόδρα «Rooms to let», στο Στρατόπεδο Κόδρα της Θεσσαλονίκης, η «House of Legacy», στο Βελιγράδι και η «Artmart», στο Kuenstlerhaus της Βιέννης (2008), η «Urban-προσεγγίσεις», στο project-space της Σκουζέ 3, στην Αθήνα, η «From the future we come», στους Μύλους Σαραντόπουλου του Πειραιά, η «Turbulent times», στην The Art Foundation, στην Αθήνα, η «In-Mortal», στο project-space της Σκουζέ 3, στην Αθήνα και η «ROOMS2009», στο ξενοδοχείο St.George Lycabettus (2009), η «DEMO#1», στη DYNAMO project-space, στη Θεσσαλονίκη (2010).
Αναπαράγει πλάκες αναθηματικές, λιγότερο ή περισσότερο γνωστών προσωπικοτήτων, όπως η αυστριακή λογοτέχνης Ingeborg Bachmannn ή ο Joseph Stalin, που απαθανατίζεται σ’ αυτήν ως συγγραφέας του έργου «Ο Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα».
Ανατρέπει τη μνημειακότητά τους με τη χρήση φθηνών και φθαρτών υλικών, όπως το χαρτί, που επικολλά πάνω σε ξύλο και επεξεργάζεται με το πινέλο της, έτσι ώστε να δίνουν την αίσθηση του σκληρού μαρμάρου.
Υποσκάπτει τη σοβαροφάνεια των υποφαινόμενων εκφραστών τους και την υποκρισία τους, και της εποχής μέσα στην οποία αυτές φτιάχτηκαν, με τη γύμνωση του στομφώδους, και αποκαλυπτικού για τον αποθανόντα, κειμένου, με τη χρωματική λιτότητα και την επιπεδότητα της επιφάνειας πάνω στην οποία προεξέχουν τα γράμματά τους.
Πρόκειται για γκρίζες, λευκές αναθηματικές πλάκες που μιλούν για τη σεμνότητα του πασίγνωστου, αργότερα, συνθέτη της μουσικής του μπαρόκ Antonio Vivaldi, που θάφθηκε στο ισοπεδωμένο σήμερα κοιμητήριο των απόρων και των εγκληματιών στη Bιέννη. Που μιλούν για τη ματαιοδοξία τού άσημου, σε ευρύτερους κύκλους, του «πιο φημισμένου βοτανολόγου της εποχής του», καθώς διαβάζουμε, Charles de l’Ecluse.
Φτιάχνει πίνακες με φύλλα εμφανώς αποκομμένα από μπλοκ σχεδίου, όπου έχει αποτυπώσει, ρεαλιστικά, με μολύβι, επωνύμους αγωνιστές της επανάστασης του ’21, εκφραστές της τέχνης του λόγου και της μουσικής του 19ου και του 20ού αιώνα. Συλλαμβάνοντας την ιδιαιτερότητα της φυσιογνωμίας τους μέσα στην ειρωνεία του χαμόγελου, στο ονειροπόλο, διεισδυτικό ή άτεγκτο, εστιασμένο ή αποστραμμένο βλέμμα, στα εύθραυστα ή σκληρά χαρακτηριστικά, στη σκερτσόζα κλίση της κεφαλής και στον τρόπο που ανάβει ο εικονιζόμενος το τσιγάρο ή ρουφάει την πίπα.
Δημιουργεί κολλάζ με τη φωτοτυπία του προσώπου του ιδρυτή της ψυχανάλυσης, Sigmund Freud, πάνω στο χάρτη της Βιέννης, και της επιγραφής, της ανασχεδιασμένης με μολύβι και αυτής, για τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη του νεοελληνικού κράτους, Ιωάννη Καποδίστρια, πάνω στο χάρτη της Πελοποννήσου. Που εμπλουτίζει με ιλλουζιονιστικές αναπαραστάσεις εισόδων σπιτιών ή προσόψεων των κτιρίων που συνέθεταν τα σπίτια και τους δρόμους, που αυτοί κατοικούσαν.
«Οι δρόμοι, τα σπίτια και οι πλατείες μπορούν να καταταχθούν στα πραγματικά υπάρχοντα αντικείμενα. Ο χάρτης της πόλης συνιστά μια συμβολική απεικόνιση αυτής της πραγματικότητας. Σ’ αυτήν την περίπτωση κανείς δεν θα πρέπει να αμφισβητήσει την αντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στο σύμβολο και στην πραγματικότητα», γράφει ο κοινωνιολόγος Νόρμπερτ Ελίας (Η Θεωρία του συμβόλου, εκδόσεις Μεταίχμιο 2010, σελ. 46-47)
Η Ινώ Βαρβαρίτη επιχειρεί να δημιουργήσει με το έργο της ένα πεδίο διαλόγου ανάμεσα στα όρια της εννοιολογικής και της παραστατικής τέχνης. Μέσα στα οποία θέλει να εμπλέξει το θεατή και να τον οδηγήσει από τις ψευδαίσθητες εικόνες της στα αληθινά ίχνη της γραφής και της πραγματικότητας.
ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου