Το τρένο ξεφεύγει ονειρικό
στις παγωμένες αναμνήσεις
Αυτή είναι η ζωή μας
γρήγορα μεταβαίνει στην άλλη άκρη
της μοναξιάς
Πότε ήταν που κατέβαινες
σκιέρ σε απότομες πλαγιές
αμφισβητώντας χωρίς φόβο
με πάθος
Ακέραιος κι αλώβητος
με λέξεις μισοφέγγαρα
φώτιζες την πορεία σου
Σαν έβγαινε το φως
ένα βρέφος γινόσουν
με έκπληκτα μάτια
Στα σκοτάδια των πάγων
κρατώντας φωτοβολίδες
ζωγράφιζες τριαντάφυλλα
για τους αδικημένους
Στη σκιά του εαυτού σου
έζησες
Σκιά του εαυτού σου
Μαρία Καρδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου