Τα τελευταία δημόσια λόγια του Γεωργίου Μπλάνα ήταν "Μολών λαβέ"

Μολών λαβέ, ρε Θάνατε
Με το τσιράκι σου, τον Χάρο
σκελετωμένον έως συμπαθείας

Το σώμα μου και τα μαλλιά μου έλουσα Τα μύρωσα

Έτοιμος

Πάντα τον σεβασμό σου αξίωνα
Να μου υποκλιθείς σαν άξιο αντίπαλο
Όχι εχθρό
Εχθροί δεν είμασταν ποτέ

Στην κούνια μου την ξύλινη
στην εφηβεία και στην νεότητά μου
−θυμάμαι−
ήσουνα λυπημένος

Άριστος επαγγελματίας έκτοτε

Μολών λαβέ, ρε Άριστε

Τα όπλα μου σ’ τα δείχνω:
Η κόρη μου Μονοκερίνα αυτόφωτη
Οι λιγοστοί αγαπημένοι άνθρωποι
Δέντρα πουλιά
Οι ζωγραφιές
Οι μουσικές
Η Ποίηση

Έτοιμοι οι στρατηγοί μου από καιρό
−δίδυμο αδιαίρετο−
να με φυλάξουν πάλι
απ' το επίμονό σου κόρτε:
Της Πιερίας ο Ορφέας
κι ο τρυφερός σου αδελφός
με ολάνοιχτη την αγκαλιά του
Ο Ύπνος

Μολών λαβέ, λοιπόν, ω Θάνατε

Υ.Γ.   Ασχέτως έκβασης
δώσε τα χαιρετίσματά μου στον Καιρό
τον Εφιάλτη
Προδότη σιχαμένο και των δυο μας

Κλέβει τη δόξα όλων μας, ο αχρείος
Κι ένδοξη αποδημία
δεν έχει πια διαθέσιμη καμία. 
 
Αρετή Γκανίδου