Τις πταίει;

Στον Θοδωρή Σαμαρά

E’ lucevan le stelle…

Τις πταίει; Αυτή και μόνο αυτή, η άπιστη, η προδότρα, η πλανεύτρα, ένα φτερό στον άνεμο! Αυτά μαρτυρούν τα παρακάτω καψούρικα άσματα και λαϊκά στιχάκια από το παραδοσιακό ημερολόγιο τοίχου, που απευθύνει προς αυτήν την άκαρδη, αυτός. Παραθέτω:

«Τα δυο σου μάτια μοιάζουνε μ’ ένα ζευγάρι άστρα και μου φωτίζουν τη ζωή, αγγελοξελογιάστρα».

«Κάθε βραδάκι στις οκτώ,/ στο ίδιο μέρος το δροσό με καρδιοχτύπι/ σε περιμένω για να ’ρθεις/ κι όσο δεν έρχεσαι κι αργείς,/ με παίρνει η λύπη/

κι έτσι που βλέπω τα ζευγάρια να περνούν,/ κλαίω σαν παιδί μικρό, κάθε βραδάκι στις οκτώ».

«Δεν το λυπάσαι άπονη/ να κλαίει νύχτα μέρα/ ένα κορμί που τη χαρά/ την έχασε για σένα».

«Είναι μεσάνυχτα, όλη η φύση ησυχάζει/ μα ένας νέος που σπαράζει/ δεν κοιμάται, ξενυχτά,/ αχ, θυμάται με μαράζι,/ μια γυναίκα που αγαπά τρελά/ τη ζητά κι αναστενάζει,/ μα αυτή ’ναι μακριά».

«Χωρίς να κάμω τίποτα/ και δίχως να σου φταίξω/ έκλεισες φως μου την καρδιά/ και μ’ άφησες απέξω».

«Αχ, τι θλιβερά χτυπά η καμπάνα, νταν-νταν/ έλα να μου κάνεις συντροφιά/ κι άθελα τα μάτια μου δακρύζουν/ όταν θυμάμαι πως έφυγες μακριά..»

«Δεν με λυπάσαι άπονη/ να κλαίει νύχτα μέρα/ ένα κορμί που τη χαρά/ την έχασε για σένα».

«Κι’ όμως δεν ήρθες μικρή μου, κάτω απ το φως της σελήνης, και η φτωχή η καρδιά μου, σου τραγουδάει με καημό: ‘Δώρο ζητώ απ’ το Θεό/ μικρή μου την καρδιά σου/ για δεν μπορώ ούτε στιγμή/ να ζήσω χωριστά σου’».

«Στου γιαλού τα βοτσαλάκια/ κάθονται δυο καβουράκια/ κ’ η μαμά τους η κυρία καβουρίνα/ πάει τσάρκα με το σπάρο στη Ραφήνα».

«Μου τ’ έλεγαν οι φίλοι μου πως ήσουνα μπαμπέσα/ εμένα λες πως αγαπάς κι άλλονε βάζεις μέσα».

«Σίγουρα θα πάμε μιας και φτάσαμε ως εκεί,/ εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή».

-Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω/ και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω!

-Δεν είμαι του πατρός μου,/ δεν είμαι του ανδρός μου,/ είμαι ο εαυτός μου.

Τσακίστε τις!

Κολάζ, δια χειρός Τζίνας Πολίτη