Μετά την Δημουλά

Του Κώστα Βούλγαρη

ΕΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ, Κήπος οριστικά, εκδόσεις περισπωμένη, σελ. 56

Στο πληθωρικό τοπίο των νέων ποιητικών εμφανίσεων, είναι ευδιάκριτη η επιβίωση της «ποιητικής κοινής» των τελευταίων δεκαετιών, καθώς και οι αποχρώσεις της, αφού υπάρχει επίσης μια πληθώρα αφετηριών, απ’ τις οποίες ο κάθε νεοεισερχόμενος/η στον ποιητικό στίβο επιλέγει το δρόμο του.

Η Έλια Οικονομίδου ξεκινά το βιβλίο της διστακτικά, με ορισμένα αμήχανα ποιήματα, και αμέσως μετά βρίσκει ένα έρεισμα στη φωνής της Κικής Δημουλά. Κρατάει όμως από εκείνη μόνο τους λαμπερούς στίχους/εικόνες, χωρίς να μετέρχεται τα περισσότερα στοιχεία της τεχνικής της, όπως π.χ. την τόσο φθαρμένη πια αντιμετάθεση επιθέτων και ουσιαστικών, ή τον έντονα φορτισμένο συγκινησιακό λυρισμό.

Βρέχει αθώα μεσάνυχτα

Είναι στιγμές που ο δικός της λυρισμός ανακαλεί τη φυσικότητα του Ρίτσου,

Έβγαινε λίγο πριν τη βροχή

και ράντιζε το χώμα με λέξεις

περνά από τον μινιμαλιστικό τρόπο της Κούρση,

Θέλω να καταπιώ το χρώμα

να σε μαντεύω στο σκοτάδι σωστά

αντλεί από διαβάσματά της στιγμών της γενικότερης ποιητικής παράδοσης,

Είχε για συντροφιά του

ένα εκτροχιασμένο σύννεφο

για να καταλήξει, στο μέσον του βιβλίου, σε ένα απρόσμενο σκηνικό ποίημα («Χωρίς ενδιάμεση πράξη εμείς»).

Τα ποιήματα που ακολουθούν δείχνουν περισσότερο σίγουρα για τον εαυτό τους, η φωνή τους είναι ευκρινής και ευδιάκριτη, οι επεξηγηματικοί στίχοι μειώνονται δραστικά (εκείνο το «σαν» είναι το πιο δηλωτικό σημείο αμηχανίας-ανωριμότητας του ποιητικού λόγου, γιατί διά της χρήσης του υπεκφεύγει εμπρός στην πρωταρχική του λειτουργία, να ονομάσει τα πράγματα).

Η ρητορική αγωγή του λόγου της Οικονομίδου (επίδραση από τις νομικές σπουδές της) είναι παρούσα σε όλο το βιβλίο, και στα τελευταία ποιήματα εκβάλλει με κορώνες του τύπου «Κυρίες και κύριοι...», ενώ το καταληκτήριο ποίημα, ήδη με τον τίτλο του, «Σημειώσεις για ένα ποίημα που δεν γράφηκε ποτέ», επαναστρέφει στις απαρχές του μοντερνισμού, αν και ο τελευταίος του στίχος επανέρχεται στην Δημουλά, τώρα με αξιώσεις:

ένας ασύντακτος ήλιος

Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια, όχι γιατί έτσι λέγεται συνήθως αλλά γιατί αυτή η περιπλάνηση, αυτές οι δοκιμές, μας ειδοποιούν για μια δοκιμασία της πρωτοεμφανιζομένης, απ’ την οποία ίσως προκύψει η δικιά της φωνή.

Ιάσων Μολφέσης, “Kόκκινο", 2001, ακρυλικό σε μουσαμά, 162 x 129.5 εκ.