Εμείς η Αντιγόνη

Σμικρῷ  χαλινῷ  δ᾽ οἶδα τοὺς  θυμουμένους  ἵππους  καταρτυθέντας

Κουράστηκα στα Εξάρχεια να τον αναζητώ

Πέτρες ν’αδράχνω να σπάω βιτρίνες

Να περιφέρω το κουφάρι μου στις καταλήψεις

Σαν μολότοφ στο Decadence να κατεβάζω τα ποτά

SMS να στέλνω στο υπερπέραν

Σε σέχτες κόκκινες να φλυαρώ

Για ουτοπίες στους μέλλοντες χαμένες

Τη Θήβα νοστάλγησα και πάλι

Τη σκοτεινή του τη ματιά τον πορφυρό χιτώνα

Σαν τότε που αγέρωχη στάθηκα

Στο σκήπτρο του μπροστά

Στα μούτρα για να του πετάξω

Τον ανδρισμό του τον θιγμένο

Για ν’ αντικρίσω ακόμη μια φορά

Τα έκπληκτά του μάτια

Το στόμα τ’ ανοιχτό

Μα τόσους αιώνες πιο πολύ

Κείνη η λέξη τριβελίζει το μυαλό μου

Το χαλινάρι

Να γυρίσω κι ένα «μήπως» να προσθέσω στη σκηνή

Μια ρυτίδα αμφιβολίας να δω αν είχε στη φωνή

Όταν με αποκάλεσε φοράδα

Μάταιο

Χιλιάδες χρόνια τώρα

Την ίδια απάντηση να παίρνω

Γι’ αυτό κάθε αυγή μια νέα

Πάνοπλη επιστρέφει Αντιγόνη

Ζωντανά χείλη κόκκινο αίμα

Απέναντι στους  Κρέοντες

Τα χαλινάρια να ξεσκίζει

Μαρία Λάτσαρη