Ὁ Φιλόπατρις

Ὦ φιλτάτη πατρίς, ὦ θαυμασία νῆσος, Ζάκυνθε· σὺ μοῦ ἔδωκας τὴν πνοήν, καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος τὰ χρυσὰ δῶρα! Καὶ σὺ τὸν ὕμνον δέξου· ἐχθαίρουσιν οἱ Ἀθάνατοι τὴν ψυχήν, καὶ βροντάουσιν ἐπὶ τὰς κεφαλὰς τῶν ἀχαρίστων. Ποτὲ δὲν σὲ ἐλησμόνησα, ποτέ· – Καὶ ἡ τύχη μ᾿ ἔρριψε μακρὰ ἀπόσε· μὲ εἶδε τὸ πέμπτον τοῦ αἰῶνος εἰς ξένα ἔθνη. Ἀλλὰ εὐτυχής, ἢ δύστηνος ὅταν τὸ φῶς ἐπλούτη τὰ βουνά, καὶ τὰ κύματα, σὲ ἐμπρὸς τῶν ὀφθαλμῶν μου πάντοτες εἶχον. Σύ, ὅταν τὰ οὐράνια ρόδα μὲ᾿ τὸ ἀμαυρότατον πέπλον σκεπάζῃ ἡ νύκτα, σὺ εἶσαι τῶν ὀνείρων μου ἡ χαρὰ μόνη. Τὰ βήματά μου ἐφώτισε ποτὲ εἰς τὴν Αὐσονίαν, γῆ μακαρία, ὁ ἥλιος· κεῖ καθαρὸς ὁ ἀέρας πάντα γελάει. Ἐκεῖ ὁ λαὸς ηὐτύχησεν· ἐκεῖ ἡ Παρνάσιαι κόραι χορεύουν, καὶ τὸ λύσιον φύλλον αὐτῶν τὴν λύραν κεῖ στεφανώνει. Ἄγρια, μεγάλα τρέχουσι τὰ νερὰ τῆς θαλάσσης, καὶ ρίπτονται, καὶ σχίζονται βίαια ἐπὶ τοὺς βράχους ἀλβιονείους. Ἀδειάζει ἐπὶ τὰς ὄχθας τοῦ κλεινοῦ Ταμησσοῦ, καὶ δύναμιν, καὶ δόξαν, καὶ πλοῦτον ἀναρίθμητον τὸ ἀμαλθεῖον. Ἐκεῖ τὸ αἰόλιον φύσημα μ᾿ ἔφερεν· ἡ ἀκτῖνες μ᾿ ἔθρεψαν, μ᾿ ἐθεράπευσαν τῆς ὑπεργλυκυτάτης ἐλευθερίας. Καὶ τοὺς ναούς σου ἐθαύμασα τῶν Κελτῶν ἱερὰ πόλις· τοῦ λόγου ποία, ποία εἰς ἐσὲ τοῦ πνεύματος λείπει ἀφροδίτη; Χαῖρε Αὐσονία, χαῖρε καὶ σὺ Ἀλβιών, χαιρέτωσαν τὰ ἔνδοξα Παρίσια· ὡραία καὶ μόνη ἡ Ζάκυνθος μὲ κυριεύει. [...]

 Ανδρέας Κάλβος