Θανάτω θάνατον...

Στον προνάρθηκα δίχως δικαίωμα εισόδου

μπροστά σε στολές και ενδύματα μελανά

Κρύο σκοτάδι στις φλέβες

κι η σιωπή σου σκεπάζει το φόβο

Διαρκεί ωστόσο γόνιμη μνήμη

γεννώντας την αρετή

που μπορεί να διώξει τους εφιάλτες

Που μπορεί να χωρέσει ακόμη και το θάνατό σου

καθώς ούτως ή άλλως χάνετ’ η γη

ανεπαίσθητη κάτω απ’ το πέλμα σου

σαν τον κλέφτη που ποτέ σου δεν είδες

Με σημαίες υποστολής

απωθείς ό,τι μέσα σου ανατέλλει

θάβοντας μέρα τη μέρα τη ζωή σου

Πάνος Κυπαρίσσης