Παράξενα καλοκαίρια

Μέρες αναταραχής στον Νότο. Και ο προτεστάντικος βοράς υποφέρει. Τα πράγματα ξεφεύγουν από τις νόρμες, μου είπες. Κανείς δεν ξέρει τι θα γεννηθεί από τις χώρες της Μεσογείου. Είναι η θάλασσα αυτή η συγκεκριμένη, είναι ο ήλιος που καίει και κάνει τους ανθρώπους ευεπίφορους στα ωραία της αταξίας πάθη. Δες εμάς, αυτή η σχέση δεν θα χώραγε στις χώρες του Βορά.  Και τώρα, αυτή η αγκαλιά του Σάντσεθ με τον Ινγκλέσιας, μια αμηχανία φέρνει στους καθωσπρέπει διαδρόμους του Βερολίνου. Αλλά και της Αιώνιας Πόλης τα παιχνίδια έχουν κάτι έντονα ιταλικό. Μια όπερα μπούφα, και είναι ικανή αυτή η όπερα να μαστιγώσει ανηλεώς τις σιδερένιες γραμμές των Βρυξελλών. Ο διωγμένος ΡαχόΙ συμβολίζει την ήττα ενός κόσμου πολιτικού της πιο σκληρής δεξιάς. Τα 351 χρόνια ποινής των στελεχών του Λαϊκού Κόμματος είναι η μαύρη σελίδα στα κόμματα του νόμου και της τάξης.

Τώρα κανείς δεν μπορεί να προφητέψει. Οι μέρες που έρχονται δεν θα είναι βαρετές. Δες  τον Γκουαλντακιβίρ, κυλάει ορμητικά και φτιάχνει κόλπους και καμπύλες αισθαντικές. Και ο ανταριασμένος Τίβερης τρέχει να φυλάξει τους κυνηγημένους του κόσμου από την Λέγκα που οραματίζεται νέα πορεία προς την Ρώμη. Κι αμέσως η τευτονική απειλή για τις αγορές που θα τιμωρήσουν τους Ιταλούς. Αλλά κάτι έχει ραγίσει πια, δεν όπως το άνυδρο 2015.

Δες με, μου είπες, εκεί στο Καπιτώλιο είμαι και φορώ ένα αρχαίο μενταγιόν. Δώρο είναι από έναν ερωτεύσιμο προσκυνητή. Μια μέρα χαρμολύπης, το πήρε από ένα αγόρι που πουλούσε πράγματα της καρδιάς. Έτσι μου είπε, όταν το πέρασε στο λαιμό μου. Κι ύστερα χάθηκε, αλλά το πρόσωπό του είναι ίδιο το δικό σου. Κοίτα, η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη γιορτάζουν, το σιδερένιο χέρι έφυγε. Κανείς δεν ξέρει το αύριο, αλλά όλοι πιστεύουν ότι δεν θα είναι χειρότερα τα πράγματα.

Ποια ειμαρμένη, ποια μοίρα μας έφερε εδώ; Θέρος είναι, θέρος καιόμενο. Τα καλοκαίρια πια με θλίβουν, γιατί έχω μόνο την μνήμη σου. Αλλά η μνήμη προικοδοτεί την προσδοκία· έτσι δεν είναι; με ρώτησες. Και εγώ σιώπησα, γιατί άκουγα το αβάντι πόπολο  στα γαλλικά· όμως εκεί στα σύνορα, μπερδεμένα με ιταλικά και ισπανικά. Το φόρεμά σου είχε ανοίξει και φαινόταν το μενταγιόν που κάλυπτε την σχισμή του στήθους σου. Μια ένταση ερωτική με συνεπήρε, και συ κατάλαβες κι άφησες το βλέμμα σου να περιηγηθεί το πρόσωπό μου.

Είναι παράξενο το καλοκαίρι αυτό· ένα άρωμα πλανήθηκε στον αέρα. Μπήκαμε στο τραίνο που πήγαινε για την Σεβίλη, εκεί μου είπες υπάρχουν τα σημάδια του παλικαριού που εκτέλεσαν οι φασίστες του Φράνκο. Εκεί υπάρχει μια γκρεμισμένη εκκλησία. Τότε θυμήθηκα τον σκοτεινό Ακράγαντα και τα ερείπια του πατριωτικού πολέμου. Εκεί που είχαμε πιει αψέντι και χαθήκαμε σε παράξενες ηδονές. Ούτε τη νύχτα σβήνει το φως της Μεσογείου. Στην Λισαβώνα και την Αθήνα μου είπες θα γράψουμε τις τελευταίες λέξεις αυτού του καλοκαιριού. Εκεί στην Διονυσίου Αεροπαγίτου μου χάρισες λίγη άγρια ρίγανη. Είναι παράξενα τα καλοκαίρια της Μεσογείου, ψέλλισες, είναι παράξενα.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Heartburner IV, 2017, κερί και ξύλο