Φασισμός

Αντώνης Παπαδόπουλος, Το Μαυσωλείο, 2017, λάδια σε μουσαμά, 70 x 150 εκ.

Δεν είναι μόνο ο Μιχαλολιάκος, δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή. Υπάρχει ο οικονομικός φασισμός, ο νεοφιλελευθερισμός που γονατίζει λαούς, υπάρχει αυτό το φίδι στις καθημερινές κουβέντες μας, όταν αποκαλούμε τον τσιγγάνο γύφτο, όταν η λέξη κατσίβελος, είναι μια συνήθεια παλιά, όταν ένα τίποτε λέει "Καλός Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος", όταν τους μάρτυρες που προστατεύει ο νόμος, εσύ τους λες κουκουλοφόρους, όταν απειλείς να σπάσεις χέρια, όταν λες τους δικαστές που σε ενοχλούν συμμορία. Όταν για σένα οι οροθετικές είναι σκουπίδια και οι ομοφυλόφιλοι είναι παρίες της κοινωνίας.

Ναι το δηλητήριο υπάρχει και όταν ακούς τα παιδιά μας στα σχολεία να λένε ότι οι Σκοπιανοί δεν έχουν δικαίωμα στο όνομα ούτε σε μέρος του ονόματος, το δηλητήριο έχει περάσει πια πολύ στα μέσα μας. Φασισμός είναι όταν φοράς ράσο να θεωρείς όλους τους άλλους απόβλητους, ότι τάχα μου εσύ κατέχεις την μία και μόνη αλήθεια. Φασισμός είναι όταν παρακολουθείς τα βλέμματα και τις κινήσεις των άλλων, αυτών που θέλουν να εκφράσουν ένα σιωπηλό συναίσθημα και εσύ καραδοκείς για να χαφιεδίσεις ωμά. Φασισμός είναι το να βάζεις εμπόδια στην ενημέρωση του λαού, να δολοφονείς μάρτυρες να κρύβεις στικάκια, να εξαφανίζεις αρχεία.

Όχι δεν είναι υπερβολικό αυτό. Αν τα κάνεις όλα αυτά ξεκάθαρα εκπέμπεις  μια χυδαιότητα, απαιτείς μια εξουσία πάνω στον άλλο, χωρίς νάχεις το δικαίωμα αυτό. Είναι πια καιρός να υψώσουμε τείχη απέναντι στον φασισμό σε κάθε εκδοχή του. Από τη πολιτική μέχρι την κοινωνική. Τι στ’ αλήθεια εμποδίζει το υπουργείο Παιδείας, το ΙΕΠ να προχωρήσει σε μια μεγάλη αλλαγή στο μάθημα της Ιστορίας; Έχουμε καταλάβει άραγε ότι τα παιδιά μας την νεότατη ιστορία της χώρας δεν την ξέρουν; Δεν ξέρουν πολλά για τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, δεν ξέρουν για την εθνική αντίσταση, δεν ξέρουν για τα μετέπειτα χρόνια, τον εμφύλιο, το κράτος των νικητών του εμφυλίου, την δικτατορία, την μεταπολίτευση. Και όταν ακούς από τα παιδιά ότι η χούντα έκανε έργο υπάρχει πρόβλημα.

Πόσες ακόμη ημερομηνίες αρχαίων χρόνων θα μάθουν τα παιδιά; Για τι ζωές του μόλις χθες και του σήμερα δεν πρέπει να ξέρουν τίποτε; Το να λένε για αστείο το φρικώδες σύνθημα αίμα τιμή Χρυσή Αυγή, εσύ στ’ αλήθεια τι κάνεις; Να πως μεγαλώνει το τέρας, γιατί εκεί που πρέπει να δώσουμε σημασία δεν δίνουμε. Και αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα γίνουν πολίτες, θα ψηφίσουν, μέσα στην άγνοια για την ιστορία του τόπου τους που γέμισε αίμα από τους φασίστες. Μην οργίζεσαι, μου είπε η φίλη μου, και έσκυψε το πρόσωπο της για να μην δει το βλέμμα της ο χαφιές της γειτονιάς. Όμως μερικές φορές η οργή είναι δημιουργική, είναι η πέτρα που ταράζει τα νερά της βαλτωμένης λίμνης. Είναι η τραγική υπόμνηση της ιστορίας. Ναι μερικές φορές η οργή είναι λυτρωτική.

Και κάπου σε ένα σημείο της σχολικής χρονιάς γίνεται μια γιορτή για το Πολυτεχνείο. Μια γιορτή που για τα περισσότερα παιδιά είναι κάτι σαν μια παλιά ιστορία που πρέπει κάποια στιγμή να ασχοληθούν για να χάσουν μάθημα. Ύστερα να μην απορούμε όταν ακούμε για κάποιον Αλέξη που πήγαινε γυρεύοντας, μην απορούμε όταν ακούμε για τους εχθρούς που πρέπει να τσακίσουμε. Όχι στ’ αλήθεια άλλα σεμινάρια του τίποτε, όχι στ’ αλήθεια τεχνολογικές αηδίες. Καταλάβετέ το, σύντροφοι, τους νέους ανθρώπους τους κερδίσαμε με το συναίσθημα. Σήμερα δεν φτάνει μόνο αυτό. Η γνώση χρειάζεται, η γνώση διάολε αυτής της ιστορίας που είναι η κοινή ζωή μας.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ