Μόνη στην νήσο
- μα πού είσαι;
με προαιώνιους εχθρούς
τον άνεμο τη θάλασσα τον
βράχο
να καίγομαι
στο όνειρο βρέθηκα
στην νήσο
και με τραβούσαν
στοιχεία της φύσης οι
άνθρωποι
όμως δεν μοίρασα σε αυτούς το
σώμα μου
προσεκτικά το έθαψα στην άμμο
μήπως μαζί
σαν ξεχασμένο γράμμα όταν
ξανάρθουμε
ανοίγοντας και κομματιάζοντάς
το
ανακαλύψουμε μια νέα γραφή
μια νέα γλώσσα
μήπως
της αγάπης
Εν αρχή ην η νήσος
εν αρχή ην το τέλος
τα ξέραμε όλα από την αρχή
όμως καμία γνώση δεν στάθηκε
ποτέ ικανή
έτσι γεννιέται, όμως
πού πάει, τι γυρεύει το παιδί
βγάζοντας από τις τσέπες του
βουνά ακτογραμμές
δεντροστοιχίες
αφήνοντας πίσω του ίχνη
τρυφερά
ενός καινούριου κόσμου
πάνω στον δρόμο τον παλιό
που ίδιος πια ποτέ δεν θα
είναι
είναι ο δρόμος
είναι το παιδί
είναι η αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου