Η ζωγράφος του μήνα

Χωρίς τίτλο, 50 x 70 εκ., λάδι και κάρβουνο σε καμβά

Η ζωγράφος του Φεβρουαρίου είναι η Ειρήνη Παπαδημητρίου. Γεννήθηκε στη Λάρισα, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2001-2006) ζωγραφική με δάσκαλο τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «4^η Μπιενάλε της ΑΣΚΤ», στην Κρήτη, το μετρό Συντάγματος και στο Τορόντο του Καναδά(2007), η «Εικόνα Χώρος Δράση2», στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι και η «new arrivals», στην γκαλερί έκφραση(2008). Έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση «Με άλλη ματιά», στην gallery «7», στο Κολωνάκι(2016).

Η Ειρήνη Παπαδημητρίου δομεί τον πλαστικό της χώρο με κέντρο την ανθρώπινη μορφή που τον διεκδικεί και τον καταλαμβάνει αφήνοντας ακόμα και τα κενά που την περιβάλλουν να την εκφράζουν. Χρησιμοποιεί μια φωτορεαλιστική τεχνική, όπου το σχέδιο εμπλέκεται αχνό ως υπόμνηση και ως αναγκαίο συμπλήρωμά της. Γράφει με τα παραδοσιακά μέσα, το λάδι και το κάρβουνο, πάνω σε μουσαμά εικόνες οικείες που γίνονται ανοίκειες μέσα από την ψυχρή και αποσπασματική τους καταγραφή. Μας παραπέμπει σε ιδιώματα του ρεαλισμού του μεσοπολέμου αλλά και των δεκαετιών του ΄60 και του ’70, όταν η φωτογραφία και ο τρόπος σύλληψής της αποτέλεσαν το πρότυπο για την επιστροφή της ζωγραφικής στο πραγματικό. Το έργο της Παπαδημητρίου εστιάζει στην αλήθεια του συναισθήματος που το μοντέρνο προσπάθησε να κρατήσει από τις απαρχές του στην τέχνη.

Προβάλλει όπως η γερμανίδα γλύπτρια του εξπρεσιονισμού, Καίτε Κόλβιτς, τα μέλη που ανέκαθεν καθρέφτιζαν τα τραύματα αλλά και την ηλικία μας, τα χέρια, αποσπασμένα από το σώμα τους. Χέρια που φανερώνουν με τις έτοιμες να σπάσουν φλέβες τους, τις γραμμένες με απόλυτη ακρίβεια ζάρες του δέρματός τους και τα κομμένα βαθιά νύχια τους τη βασανισμένη πορεία τους και όμως κρατούν σφιχτά το νήμα που μας οδηγεί στο υφασμένο δημιούργημά τους. Και χέρια που σχίζουν με αποφασιστικότητα μία σπουδή, βυθίζουν το αβρό δάχτυλο στον γυμνό, ανυπεράσπιστο εγκέφαλο και κρατούν ως κύριοι του παιγνιδιού τα πιόνια του σκακιού. Ζωγραφίζει στυλιζαρισμένα πρόσωπα ενηλίκων ζευγαριών, κομμένα στο ήμισυ, που διαδηλώνουν με την ακαμψία τους αλλά και με την απόσταση που τα χωρίζει, τη θνησιγενή σχέση τους. Σε αντίθεση με τα ως σιαμαία κολλημένα προσωπάκια των γελαστών παιδιών.

Αποτυπώνει ένα νήπιο-βρέφος(;) με τη γαλάζια σαλιάρα να περιβάλλει το ευθύ και άτεγκτα σκοτεινό βλέμμα του, τις βαθιές ρυτίδες γύρω από το στόμα του και τα καρφωμένα πεισματικά δαχτυλάκια του να ανατρέπουν το ιδεαλιστικό αφήγημα για την αθωότητα της τρυφερής και άδολης, στρογγυλεμένης εικόνας του που πλάστηκε από την αναγέννηση και μετά για το ανθρώπινο είδος. Μας ωθεί μέσα από την κριτική, αμερόληπτη και διεισδυτική ματιά της να κοιτάξουμε στο βάθος του είναι μας.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ