ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Ο ποιητής

Ηλίας Λάγιος

Δέκα χρόνια από τον θάνατό του

Επιμέλεια: Κώστας Βούλγαρης

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΑΤΩ

Ελένη είναι ο τρόπος, να περιπατείς στο άγριο δάσος

να μην φοβάσαι τον λύκο, τ’ αγκάθια να μην σε τρυπάνε

ν’ ακολουθείς στο τρέξιμο το πιο γοργό ζαρκάδι, να το προφτάνεις

να το κοιτάς κατάματα, στα μάτια της Ελένης

Περιεχόμενα

Πρόλογος

Κώστας Βούλγαρης

Τέχνη πολύτροπος, αφήγηση μείζων. Η κατάσταση της ποιητικής γλώσσας και η ποιητική συνθήκη, στις μέρες του Λάγιου, στις μέρες μας

Γιώργος Βέης

Θα σου ξαναγράψω

Στέφανος Ροζάνης

Η αντίστροφη μέτρηση του Μοντερνισμού. Σημειώσεις στο περιθώριο ποιημάτων του Ηλία Λάγιου

Κώστας Χατζηαντωνίου

Μια ποιητική τομή. Τα κατά Αλέξιον και Μαρίαν (1990)

Γιώργος Καχριμάνης

Παράμονος

Μαρία Κούρση

Ένας ο Λόγος

Βασίλης Ρούβαλης

Περί στιγμής και διάρκειας…

Σπύρος Πολυχρονόπουλος

Οι ποιητικές παρτιτούρες του Ηλία Λάγιου

Στέργιος Μήτας

Μικρό σημείωμα κι ένα γλωσσάρι ανθέων

Γιώργος Μερτίκας

Θα ξεφεύγει…

Αλέξανδρος Μηλιάς

Περί της ποιητικής φωνής. Η κραταιά αγωνία στο έργο του Ηλία Λάγιου

Ευαγγελία Λεδάκη

Το ανεπίδοτο της γενεαλογίας

Θοδωρής Ρακόπουλος

Άκληρος Λάγιος;

Νίκος Κουρμουλής

Μαχαίρι προσφυγιάς, πιρούνι ανέμου...

Ευτυχία Παναγιώτου

Το δέντρο Ηλί

Νίκος Ερηνάκης

 Ή ο Λόγος θα σωθεί ή το Σώμα

Τζίνα Πολίτη

Συγκρίνοντας τις Ερημιές. Η Έρημη Χώρα του Τ. Σ. Έλιοτ και η Έρημη Γη του Ηλία Λάγιου

Θωμάς Τσαλαπάτης

Παρουσία Ηλία Λάμβδα σε νεφελώδες μελετητήριο, ώρα: 2015

Θανάσης Χατζόπουλος

Συντετμημένοι. Μνήμη Ηλία Λάγιου

Ευγένιος Αρανίτσης

Εργασία πένθους

Αλέξης Ζήρας

Οι μεγάλες ανάσες του Ηλία Λάγιου

στη στενωπό του μοντέρνου

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Μετά δέκα έτη

Αγαπητέ Ηλία,

πολλά μεσολάβησαν κατά την απουσία σου.

Στην αρχή, ο χρόνος περνούσε όπως τον άφησες, νωχελικός και τεμπέλης, βραδύνους και άτονος∙ γλείφοντας, και πάλι μηρυκάζοντας, τη σκόνη που σήκωναν τα σερνάμενα βήματά του. Ξαφνικά όμως, εξαιτίας των ενδιάθετων λόγων που γνωρίζεις, το έδαφος άρχισε να γέρνει. Πλέον, κι αυτός κατρακυλά, έντρομος και απορών, μαζί με πέτρες και ξύλα και νερά, μέχρι πρότινος λιμνάζοντα, συνοδεία φωνών, ιαχών, οιμωγών. Ως είναι φυσικό, οι ικεσίες εναλλάσσονται με τις βλαστήμιες, οι υποσχέσεις δίνουν τη θέση τους σε νέες υποσχέσεις, οι διαψεύσεις σε νέες διαψεύσεις, οι ελπίδες σε νέες, φρούδες, ελπίδες∙ ακόμα και εκείνη η εύτακτος ακολουθία σκότους και φωτός, φαίνεται πως έχει πλέον διαταραχθεί, όπως μας διαβεβαιώνουν οι ελέγχοντες τα φυσικά και άλλα φαινόμενα.

Μόνο η ποίηση έμεινε όπως την ήξερες, μηρυκάζουσα κι αυτή τη σκόνη του χρόνου, αφού, όντας ακίνητη, δική της σκόνη δεν έχει, ούτε βέβαια, όπως καλά θυμάσαι, και χείλη, ήχο να βγάλει, ούτε και χέρια, τη γλώσσα να πλάσει.

Μόνο εσχάτως, ορισμένοι νεώτεροι, απελπισμένοι και τούτοι απ’ την πολλή ραθυμία, βάζουν τα πόδια τους μέσα στης ιστορίας το ρεύμα, διστακτικά στην αρχή, πάντως χωρίς πισωπατήματα. Φυσικά, αναμένονται παρασυρμοί και κατάγματα, πνιγμοί και καταποντισμοί, όμως κάποιοι ελπίζω θα βγουν στη θάλασσα, όπου αμέριμνος λιάζεσαι επί της σχεδίας σου, και θα έρθουν κοντά σου, για ένα φιλί ή μια χειραψία.

Δεν χρειάζεται να βγάλεις το ψάθινο καπέλο σου και τα μαύρα γυαλιά∙ θα σε γνωρίσουν σίγουρα.

Κ. Β.