ΤΗΣ ΖΕΦΗΣ ΔΑΡΑΚΗ
Στο περιοδικό Τα ποιητικά, τεύχος 15, Σεπτέμβριος
2014, διάβασα μια κριτική-παρουσίαση του ογκολόγου ποιητή κ. Αλέξανδρου
Αρδαβάνη για τον Βύρωνα Λεοντάρη.
Επειδή θεωρώ ότι το κείμενο αυτό
προσβάλλει ηθικά και αισθητικά την αξιοπρέπεια της μνήμης του Βύρωνα Λεοντάρη
και της οικογένειας, απευθύνομαι, κυρίως, σε όσους μιλώντας για έναν ποιητή,
τον περιβάλλουν με την ποίησή του.
Ο κ. Αρδαβάνης, παρ’ όλο που
αγαπάει την ποίηση του Β. Λεοντάρη, εγείρει μέσα μου ερωτήματα γι’ αυτό το
άδικο δίμορφο κείμενο, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τον καταγγελτικό βαθμό της
αδιακρισίας του και καταλήγοντας πάντως στο συμπέρασμα ότι ο κ. Αρδαβάνης
«χρησιμοποίησε» την ποίηση του Β. Λ. για λόγους απόλυτα προσωπικής προβολής,
καθιστώντας την καταναλωτικό αγαθό,
για το ευρύ κοινό της ποίησης, όχι μόνο μέσω του Διαδικτύου που μαθαίνω ότι το
κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε, αλλά και για ένα ευρύτερο, όλο και πιο ευρύ κοινό –
άραγε, είναι αυτό το κοινό του ποιητή;
Γιατί «αμαρτάνεις» όταν, με αυτόν
τον βίαιο τρόπο, ποδοπατείς τα ίχνη της μνήμης ενός βαθιά άρρωστου ανθρώπου, παραβιάζοντας,
ανεπίτρεπτα, προσωπικά και ιατρικά δεδομένα και μη γνωρίζοντας τον αγώνα και
την αγωνία των οικείων του, όλο αυτό το μακρύ διάστημα των πέντε χρόνων της
αρρώστιας του και της κατ’ οίκον νοσηλείας του.
Μη γνωρίζοντας δηλαδή όλη την
αλήθεια των γεγονότων – γιατί δεν αρθρώνεται ποτέ όλη η αλήθεια.
Έτσι, ο κ. Αρδαβάνης, ελεύθερος
ως «καταγγέλλων», σφιχτόδεσε γερά επάνω του τα «συμπεράσματά» του –αλήθεια,
παίρνοντας από πού αυτό το δικαίωμα;- και εξαπέλυσε «πληροφορίες». Αλλά σε
ποιον μιλώ; Μιλώ σε έναν ποιητή νοερά ή σε έναν άγνωστό μου άνθρωπο ο οποίος
ανέβηκε μια μέρα τη σκάλα της κλινικής, όπου το τελευταίο πεντάμηνο ο ασθενής
νοσηλευόταν, είδε τον άρρωστο ποιητή αμίλητο και σκυμμένο επάνω του και κατέναντί
του και ετοιμόρροπο, παρ’ όλη τη στοιχειώδη στήριξή του, τράβηξε τέσσερις
μαύρες πινελιές γύρω από το πλαίσιο του πορτραίτου και, αυθαίρετα, κατέγραψε
πολύτιμα μυστικά, σπαραχτικά μυστικά του εγκεφάλου και χωρίς κανέναν ενδοιασμό
τα ξεδίπλωσε σε κοινή θέα. Έτσι, ο προστατευμένος με υφασμάτινες κορδέλες
ποιητής, μόλις στερεωμένος στην πολυθρόνα του για να μην σωριαστεί και υπάρξουν
νέα εγκεφαλικά, νέα κατάγματα, έγινε «δεμένος» για ένα παιγνίδι εντυπώσεων και υλικό
για το ευρύ κοινό. (Και για τις ανάγκες του κειμένου, όπου αργότερα θα
εμφανιστεί ο Ιησούς Χριστός και ο Αίαντας).
Η «ματαιότητα» νέων καταγραφών
και νέων δεδομένων και μάλιστα με αυτόν τον ανοίκειο τρόπο, δεν ανέδειξε ποτέ
δεν φώτισε την ποίηση. Η ποίηση «σώζεται» από αυτή την ίδια της την συσκότιση.
Από αυτή την περιήγηση στο άγνωστο σώμα της χάνεται.
Σώζεται σκυμμένη μες στα χέρια
της.
Ο κ. Αρδαβάνης καταστρέφοντας την
ίδια την ντροπή … επιχείρησε να καταστρέψει και την αναδίπλωση ενός μύθου.
Πάρα πολύ λυπάμαι…
«… ένα ματαιωμένο χαμόγελο η πλάση
κι αυτός ο πόνος δεν είναι γιατί χάνομαι
αλλά γιατί ξεγίνομαι» Β. Λ.
2 σχόλια:
Η όποια επαφή, γνωριμία μ' έναν ποιητή εν ζωή ή προσφάτως "χαμένο",
δεν συνιστά κάποιο εμπράγματο ή ενοχικό δικαίωμα πάνω στους στίχους
του ή πολύ περισσότερο πάνω σε πληροφορίες για την ζωή του. Δεν
συνιστά δικαίωμα νομής ή συννομής απαραίτητα. Παρακαταθήκη ίσως,
αλλά με σεβασμό και προσοχή. Χρησιδάνειο ίσως, αλλά κατόπιν αδείας.
Δικαίωμα προσδοκίας, γιατί όχι, σεβαστό, αλλά το κρατά κανείς μέσα του
με αγάπη. Πάντως, σίγουρα, δεν αποτελεί "εκλεκτικό μονοπώλιο" προς
αυτοδιαφημιστική εκποίηση...Το πως πιστώνεται μια πληροφορία ή μια
γνωριμία φανερώνει άλλα κρυφά άγχη ή φιλοδοξίες.Το να "ξετινάζεις" ένα λογοτεχνικό σώμα ή μια λογοτεχνική ζωή μοιάζει
με περίεργη μακάβρια ιδιοτέλεια. Πρόσφατα, το βλέπουμε/το διαβάζουμε
με αφορμή τον θάνατο του ποιητή Β Λεοντάρη. Χρόνια τώρα, το "ζούμε"
με τον Ν. Καρούζο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κανονικό "πλιάτσικο",
πάνω στο έργο και τη ζωή του, δίχως κανένα δισταγμό. "Ξετίναγμα"
δίχως προηγούμενο.
Την σκυτάλη πάει να πάρει το λογοτεχνικό σώμα της Τζ. Μαστοράκη.
Ελπίζω να πέσει γρήγορα η σκυτάλη απ' τα χέρια των αγχωμένων
δρομέων, που το μόνο που κοιτάνε είναι τα φλας των φωτογράφων
στο κόψιμο της τερματικής κορδέλας. Είναι πολύ νωρίς ακόμη για
τέρματα και κορδέλες, ούτως ή άλλως, ανώφελο και οι ανθοδέσμες-
δώρα μαραμένες.
Κυριάκος Συφιλτζόγλου
μπορεί να έχετε δίκαιο κ. Δαρακη, το κείμενο σας γραμμένο μάλλον εν θερμό, είναι κατά σημεία ακατανόητο και δεν γίνεται αισθητό από τον αναγνώστη. Ποιος έσκυψε πάνω σε ποιόν; τι συνέβη; δεν ζητώ λεπτομέρειες από την είμαι βέβαια, αδιάκριτη στάση του "ιατρού", κατατόπιση ζητώ μέσω συντακτικής επάρκειας της απάντησης σας. Για να δικαιωθεί και η υπεράσπιση σας...
Αργοπορημένο σχόλιο για έναν συνάδελφο δικηγόρο που αγαπούσαμε
Δημοσίευση σχολίου