Το πηχτό χρυσό μέλι

Όσιπ Μαντελστάμ

Το  πηχτό χρυσό μέλι χυνόταν  τόσο αργά από την μποτίλια,

ώστε οι οικοδέσποινα βρήκε το χρόνο να μουρμουρίσει:

«Εδώ, στη  θλιβερή Ταυρίδα, όπου η τύχη μας έφερε,

δεν πλήττουμε ποτέ»- ρίχνοντας μια ματιά πίσω της.

Παντού εδώ ο Βάκχος γιορτάζεται, σαν να υπήρχε στον

κόσμο μόνο ένας βοσκός και σκυλιά και τίποτα άλλο.

Οι μέρες σαν βαριά βαρέλια κρασιού  κυλάνε ήσυχα:

μακριά από εδώ, φωνές από μια καλύβα –καμία απάντηση ή νόημα.

Μετά το τσάι βγήκαμε στο τεράστιο καφετί  κήπο,

σκούρες κουρτίνες έπεφταν σαν βλέφαρα πάνω σε παράθυρα,

περάσαμε μπροστά από  άσπρες κολώνες, για να επιθεωρήσουμε τα σταφύλια  ενώ

παγωμένος αέρας έπλενε τα κοιμισμένα βουνά.

Είπα: «Τα κλήματα, ζουν εδώ  αρχαίες μάχες,

και σγουρομάλληδες ιππείς πολεμούν σε φάλαγγες,

η σοφία της Ελλάδας στην πετρώδη Ταυρίδα- αυτά είναι

τα ευγενή χρυσά στρέμματα, τα σκουριασμένα αυλάκια.»

Καλώς, στο  λευκό δωμάτιο  σιωπή  σαν ανέμη,

μυρωδιά  από  ξύδι, χρώμα  και νέο κρασί στο κελάρι.  

Θυμάσαι την αγαπημένη από όλους σύζυγο στο ελληνικό σπίτι,

πόσο καιρό ύφαινε;-Όχι η Ελένη- αυτή η άλλη.

Χρυσόμαλλο Δέρας, πού είσαι Χρυσόμαλλο Δέρας;

Το ταξίδι: βουή από άγρια κύματα του ωκεανού.

Αφήνοντας το καράβι του ,τα καραβόπανα του τριμμένα από τις θάλασσες,

ο Οδυσσέας  επέστρεψε, γεμάτος  από χρόνο και χώρο.

1917

Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης