Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Φεβρουαρίου είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα.

Το 1991 πήρε το πτυχίο του εκπαιδευτικού τεχνολόγου, ηλεκτρολόγου-μηχανικού.

Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2007-2013)γλυπτική με δάσκαλο το Γιώργο Λάππα. Έλαβε μέρος στο Rèsidence Delphus Project «από τον πραγματικό στον εικονικό χώρο», στους Δελφούς (2010). Φοίτησε στο Universitè Paris 8 (2011), στον Τομέα των Πλαστικών Τεχνών

Από το 2013 κάνει το μεταπτυχιακό του στην ΑΣΚΤ της Αθήνας με αντικείμενο «Τέχνη, Εικονική Πραγματικότητα και Πολυχρηστικά Συστήματα Καλλιτεχνικής Έκφρασης.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις και δράσεις, όπως η  «etsi όλοι μαζί», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, η «μεγάλη καραμέλα», στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και η «ηγέτες, ζώα και εργαλεία», στην αίθουσα τέχνης Καππάτος (2011), «ο θάνατος του δημιουργού», στη Beton7 και η «Α3», στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2012), η «Της θάλασσας εικόνες», στο Εργοστάσιο της ΑΣΚΤ της Αθήνας (2014).

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε μια ατομική έκθεση «thesis», Γεώργιος Καραϊσκάκης, στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2013).

 

Ο Παπαδόπουλος πειραματίζεται με διαφορετικές μορφές της έκφρασης, σύγχρονα και παραδοσιακά εργαλεία και υλικά. Κινείται από το πραγματικό στο εικονικό και τανάπαλιν με σταθερές τη γλυπτική αλλά και τη ζωγραφική.

Στήνει τρισδιάστατες κατασκευές» με μια κάμερα και με καταγραφές από τηλεοπτικά προγράμματα, αναζητώντας το νόημα των λέξεων όπως το «εγώ.

    

Ζωγραφίζει αφηρημένες και ρυθμικές χρωματικές συνθέσεις χρησιμοποιώντας έναν εκπαιδευτικό ρομποτικό βραχίονα διαχείρισης πυρηνικών αποβλήτων, που ελέγχεται με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, δύο αισθητήρες και λογισμικό, ένα ζωγραφικό πινέλο και μελάνια.

Η τελική εγκατάσταση θυμίζει τις φτιαγμένες με κομμάτια από μηχανές ειρωνικές εικόνες όπως αυτή της «ερωτικής παρέλασης» του ντανταϊστή Πικαμπιά.

Πλάθει τον γνωστό έφιππο ανδριάντα του Γεωργίου Καραϊσκάκη στο Ζάππειο, που φιλοτεχνήθηκε στο πνεύμα του ακαδημαϊσμού από το Μιχαήλ Τόμπρο τη δεκαετία του ’60, εκμεταλλευόμενος τις δυνατότητες που του δίνουν τα νέα πολυμέσα.

Στο τρισδιάστατο βίντεο η μορφή του αγωνιστή του ‘21 μεταλλάσσεται σταδιακά επαναλαμβανόμενη ή στιγμιαία.

Η ύλη της μοιάζει να υπόκειται στη φθορά του χρόνου: Καλύπτεται με μια πατίνα που σβήνει τα χαρακτηριστικά της, διατηρεί όμως το κέλυφος του σχεδίου της και την ορμητικότητα της κίνησής της.

Τεμαχίζεται, σαν από μια βίαια επέμβαση, που αφήνει τα μέλη της, να δείξουν μέσα από το θραύσμα τη δύναμη της σμίλης και των μυώνων, όπως στα έργα του Μιχαήλ Άγγελου και του Ογκίστ Ροντέν.

Καταβροχθίζεται, όπως στα αφηρημένα γλυπτά του Τζιακομέττι.

Γίνεται μια αιωρούμενη μάζα από σωματίδια.

Τοποθετείται μέσα σ’ ένα τοπίο ονειρικό ή εφιαλτικό, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες του θεατή, φτιαγμένο με γαλαζογκρίζους ουρανούς, σύννεφα κι αφηρημένες εξωπραγματικές αλλά και οργανικές μορφές που μας οδηγούν στους πίνακες των σουρεαλιστών Τανγκί και Νταλί.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος ερευνά, θα έλεγα, με τη βοήθεια των μέσων της τεχνολογίας, χωρίς να διακατέχεται από αυτά, τις πτυχές και τα όρια της ανθρώπινης έκφρασης.

Αποδομεί και δομεί σύμφωνα με την αρχή του εκφραστή της άμορφης τέχνης Ζαν Φωτριέ, «Η ζωγραφική δεν μπορεί διαφορετικά. Πρέπει να καταστρέφεται, για να ανανεώνεται ξανά και ξανά».

Λήδα Καζαντζάκη