Ο ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Νίκος Γυφτάκης- Αυτοπροσωπογραφία

Ο ζωγράφος του Δεκεμβρίου είναι ο Νίκος Γυφτάκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ζωγραφική με δάσκαλο τον Ιωάννη Φωκά, σκηνογραφία με δάσκαλο τον Απόστολο Βέττα και ενδυματολογία με δασκάλα την Ιωάννα Μανωλεδάκη.

Επίσης, έκανε μουσικές σπουδές στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Από το 2005 διδάσκει ζωγραφική και σχέδιο στην ιδιωτική και τη δημόσια εκπαίδευση. Παράλληλα, συμμετέχει ως σκηνογράφος σε παραγωγές κινηματογραφικών και θεατρικών έργων.

Έχει λάβει μέρος σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Νέοι Εικαστικοί στο Τελλόγλειο», στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, στη Θεσσαλονίκη, και η «Έκθεση Αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ», στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη (2005), η «Η ανθρώπινη μορφή στην τέχνη» του ΕΕΤΕ, στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι (2009), η «Πρώτη Σελίδα», Artinfotoday, στο Αέναον (2010).  

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε τρεις ατομικές εκθέσεις: «Πρόσωπα», στη Hoxton, στο Γκάζι, «Μάσκες και Προσωπεία», στη Γκαλερί Αγγέλων Βήμα, στην Αθήνα (2007), «Liquid Friends», στην αίθουσα Εμμανουήλ Ροΐδης της Σύρου (2010).   

Ο Νίκος Γυφτάκης υπηρετεί μιαν ανθρωποκεντρική ζωγραφική. Εστιάζει το βλέμμα του σε πρόσωπα οικεία, κοντινά και ξένα, και τα χρησιμοποιεί ως τόπο των μορφοπλαστικών του αναζητήσεων στην ιστορία της τέχνης και στην ψυχογραφία των ανθρώπου.

Το σημείο αφετηρίας του είναι οι πειραματισμοί με το χρώμα και το φως που ανευρίσκει στο έργο παλαιών δασκάλων, καθώς και στο έργο προδρόμων της έκρηξης του μοντέρνου. Από εκεί εκτοξεύεται στον κυκεώνα των παραμορφώσεων του εξπρεσιονισμού, επιχειρώντας να πλάσει το δικό του αισθητικό και προσωπικό ιδίωμα.   

Ζωγραφίζει τα πρόσωπα που του μιλούν με ξυλομπογιές, λάδια και λαδοπαστέλ, με τις  ρέουσες ραβδώσεις του Μουνχ και τους στροβίλους του Βαν Γκογκ. Τους προσδίδει, ενίοτε, τις διάφανες επιδερμίδες του Βερμέερ που προβάλλονται μέσα από κυματιστές γραμμώσεις.

Μεταφέρει έτσι στην επιφάνεια τους ρυθμούς των συναισθημάτων τους, που τους συνδέει με τους ρυθμούς της φύσης.

Μεταλλάσσει τα πρόσωπά του σε τοπία παλλόμενα μέσα στη δίνη των προσωπικών τους εντάσεων. Και αναδεικνύει το χρώμα και την πινελιά σε εκφραστικές αξίες. Όπως συμβαίνει και στα έργα τών εξπρεσιονιστών της εποχής μας, του Άουερμπαχ και προπάντων του νεώτερού του Γκλεν Μπράουν. Σε αντίθεση όμως με αυτούς, δεν τα αφήνει να  μεταβληθούν εντελώς σε γκροτέσκα, καλυμμένα με παχυλά στρώματα χρωμάτων, προσωπεία ή να χάσουν, εντελώς, τα ανθρώπινα γνωρίσματά τους, τα μάτια, το στόμα ή ακόμα κι ένα σκελετό γυαλιών.

Οι τραγικές, οδυνηρές, σκεπτικές, ονειροπόλες μορφές του Νίκου Γυφτάκη μάς αποκαλύπτουν μέσα από την ανατρεπτική, μουσική, παραμορφωμένη προσέγγιση του κόσμου, τις αληθινές, ζωντανές και ανθρώπινες όψεις του.