ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΗΛΑΚΟΣ, Η κούπα του τσαγιού, εκδόσεις Οδός Πανός, σελ. 72
Όταν η ποίηση φθάνει να σκηνοθετεί την κρίση της, τη διάλυση του ποιητικού τοπίου, τον κατακερματισμό της ενότητάς του, θα πρέπει είτε να θεωρήσουμε τη φθορά της τετελεσμένη, ανεπίστροφη, είτε να την εκλάβουμε ως μια προβολή της επιθανάτιας αγωνίας της, είτε, τέλος, ως μια αποδομητική απόπειρα, αποτέλεσμα της αντιδικίας τού ποιητή με την τέχνη του, όπως τη βιώνει, όπως του αποκαλύπτεται και τον στοιχειώνει.
Αυτή η κλιμάκωση των τριών προηγούμενων εκδοχών, από την παθητική κατάσταση στην ενεργητική διάθεση, περιγράφει νομίζω και την όλη κίνηση του βιβλίου, που ήδη από τον υπότιτλό του, «(αποσπάσματα από τα τετράδια ενός τραυλού Ερημίτη)», μας προδιαθέτει για τη λύση της συνέχειας του ποιητικού λόγου (αποσπάσματα), για την πειραματική-σεβαστική-ανεπίσημη σχέση του με τον Λόγο (τετράδια), για τη σπασμωδική αδυναμία να αρθρωθεί ο λυτρωτικός Λόγος (τραυλός), για τη θέση του στον κόσμο (Ερημίτης), όσο και αν αυτή η θέση, με την κεφαλαία σήμανσή της, αναγορεύεται σε έδρα μιας χοάνης με αξιώσεις συμπαντικής διαδικασίας.
Ποιος μπήκε, ποιος έχει ήδη φύγει;
Ο ποιητής υποβιβάζεται στο ρόλο του «επιμελητή της έκδοσης» των «τετραδίων», εκουσίως γλιστρά στην ταπεινότητα της μαθητείας, με μοναδική αξίωση να του δοθεί η τιμή της μέθεξης του διαμεσολαβημένου Λόγου, προς τον οποίο οδεύει απογυμνωμένος από κάθε ψιμύθιο.
Αισθήματα νυχτερινά
προσώπων που τη σάρκα τους είδα
να σπάζει σε ψηφίδες.
Η μετάβαση από την υπαρξιακή αγωνία στη μεταφυσική διάχυση αποτελεί ένα ευρύτερο φαινόμενο της εποχής, το οποίο απογράφεται όλο και πιο συχνά στον ποιητικό λόγο. Άλλοτε ως ευθεία προσφυγή στο Θείο, κι άλλοτε, όπως εδώ, στα επί γης σπαράγματά του. Γιατί κι αυτή, η τελευταία παρηγορητική ελπίδα δείχνει να μη λειτουργεί όπως μας παρεδόθη, ως λυσιτελής απάντηση επί παντός. Ο ηττημένος άνθρωπος-ποιητής θα πρέπει λοιπόν να αναζητήσει τα ψιχία και, εν ταυτώ, να σκηνοθετήσει τη σκηνή της συλλογής τους. Αυτή είναι πλέον η εσχάτη ελπίδα, αφού ο ποιητής ήδη έχει χάσει τη «χρυσή πανοπλία», το λαμπερό προκάλυμμα της γλώσσας. Ο δρόμος του Νίκου Καρούζου δείχνει κι αυτός κλειστός.
Δεν είναι οδός Δεν είναι ουρανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου