Η ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Κωνσταντίνα Αραπάκη- Χωρίς τίτλο

Η ζωγράφος του Ιουλίου είναι η Κωνσταντίνα Αραπάκη. Γεννήθηκε  στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1996-2004) με δάσκαλο τον Χρόνη Μπότσογλου. Ενδιάμεσα, παρακολούθησε μαθήματα αγιογραφίας (1998-2000) με δάσκαλο τον Σώζο Γιαννούδη. Φοίτησε, με τα προγράμματα Sokrates/Erasmus, επί έξι μήνες, στην Ecole des Beaux Arts, στο Παρίσι(2000).   

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η ομαδική στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης και η «International Gathering of Modern Art ”Belle Arte Lamia” (2007), η «I create, therefore I am», στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη (2008), η «Culture shok» που διοργάνωσε το Krueger Dossier Centre D’ Art Moderne σε συνεργασία με την Biennale Austria, στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας (2011). Έχει παρουσιάσει το έργο της σε μία ατομική έκθεση στο Maison de la Grece στο Παρίσι (2005).

Η Αραπάκη ανατρέχει με το ζωγραφικό της έργο σε σημαντικές σελίδες της ιστορίας τής τέχνης. Οι πλασμένες με σινική μελάνη αλλά και με μαύρα και καφετιά λάδια φιγούρες φέρνουν στο νου άλλοτε  παραστάσεις της προϊστορικής ζωγραφικής των σπηλαίων, άλλοτε κινέζικα ιδεογράμματα κι άλλοτε τις αποδοσμένες με παχιές πινελιές, επηρεασμένες από τις οδυνηρές μορφές των λυρικών εκφραστών ενός ιδιότυπου εξπρεσιονισμού, του Μουνκ, του Ένσορ και προπάντων του Σουτέν.

Εμφανίζονται πάνω στο χαρτί ή το μουσαμά ως σκοτεινά αποτυπώματα, όπως σε ένα θέατρο σκιών. Τα σκηνικά της δομούνται με πυκνά πλέγματα, γραμμικές, τρυφερές απεικονίσεις δένδρων, ρυθμικές, αφηρημένες συνθέσεις, μέσα στο κενό. Εκεί προβάλλουν ανάλαφρα σαν λιβελούλες, εκστασιασμένα μέσα στην κίνηση του χορού αλλά και κυρτωμένα από την εγκατάλειψη σώματα, καθώς και πρόσωπα τραγικά,  κραυγάζοντα ή χαραγμένα από τις κακουχίες.

Τα έργα της Αραπάκη είναι γραμμένα με μια γραφή παρορμητική και χειρονομιακή, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αυτόματη, βίαια  και λυρική ταυτόχρονα. Θυμίζει τη γραφή που χρησιμοποίησε το λεγόμενο μεταπολεμικό κίνημα του «ταχισμού», που ονοματίστηκε από τη γαλλική λέξη «taches», που σημαίνει κηλίδες.    

Αποκαλύπτουν όμως, όταν τα παρατηρήσει κανείς με προσοχή, μέσα από τη χρήση καλλιγραφικών στοιχείων της Ανατολής, απτό το διττό χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Φέρνουν στο φως τα διονυσιακά και τα απολλώνια στοιχεία της.        

Μαρτυρούν την οδύνη, τη μοναξιά, την απελπισία του εγκλωβισμένου μέσα σε κάθε λογής δεσμά, αποξενωμένου από τον περίγυρό του, σύγχρονου κατοίκου των πόλεων. Δηλώνουν την ίδια στιγμή και τη λυσσαλέα επιθυμία του ν’ απελευθερωθεί από αυτά, με έναν ερωτισμό και με μια ποιητική προσέγγιση του κόσμου, που τον απογυμνώνει από τις κοινωνικές συμβάσεις και τον οδηγεί σε νέα, αρχέγονα  επίπεδα συνείδησης του εαυτού του και συνένωσής του με τη φύση και τα στοιχεία της.