Της Μαρίας Μοίρα
ΜΑΡΙΑ ΒΛΑΧΟΔΗΜΟΥ, Είσαι ο πανσέληνός μου, Εκδόσεις Ιδαλγός, σελ. 72
Η νεαρή Μαρία Βλαχοδήμου ένα κορίτσι που γεννήθηκε το
2003 με μια σπάνια ασθένεια, που προμήνυε μια δύσκολη και εμποδισμένη οργανική εξέλιξη
και μια αστάθμητη νοητική αναπηρία, κέρδισε με την συμπαράσταση της οικογένειάς
της την μάχη με το ακατόρθωτο. Χαρτογραφώντας δύσκολα και επώδυνα, σχεδόν πόντο-πόντο,
το περιβάλλον της με μια ολότελα δική της οπτική. Κατακτώντας μέρα τη μέρα, μέσα
από τον λόγο και τη γραφή, την ιδιαίτερη θέση της σ’ αυτόν τον «μικρό, μέγα κόσμο».
Μια τρυφερή ύπαρξη που στρέφει το βλέμμα στον νυχτερινό έναστρο ουρανό με θαυμασμό και απορία. Μια μικρή διαφορετική πριγκίπισσα που κοιτάζει την χλωμή ολοστρόγγυλη όψη του φεγγαριού και ποιητικά ονοματίζει τον δικό της «Πανσέληνο». Έναν φύλακα-άγγελο που την προστατεύει από εκεί ψηλά, τρυπώνει στα όνειρά της, ενσαρκώνοντας την ομορφιά του σύμπαντος και την απολυτότητα της αγάπης. Χωρίς να τον χορταίνει! «Είσαι ο Πανσέληνος / Τι είναι ο Πανσέληνος / άμα μ’ αγαπάς». Γι’ αυτό και τα λόγια της εκφράζουν άδολα, ανεπιτήδευτα και με ένταση, σαν προσευχή, την αισθητηριακή της εμπειρία, την προσπάθειά της να συλλάβει την ουσία όσων την περιβάλουν. Επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τις λέξεις για να εξαντλήσει τις εκδοχές τους, σαν να πειραματίζεται με τις συνδέσεις τους, σαν να δοκιμάζει τη γεύση και τον ήχο τους, το βάθος των νοημάτων τους και την εμβέλεια των συμβολισμών τους. «Βλέπω ένα ουρανό κι ένα φεγγάρι / αυτό το φεγγάρι είναι νησί / αυτό το νησί είναι για σένα».
Ένα τελετουργικό αναγνώρισης οφειλών, όπου την κορυφαία θέση κατέχει η μάνα, που είναι τα πάντα και ακόμα περισσότερα. Ένα γαϊτανάκι λέξεων όπου όλα στροβιλίζονται γύρω από αυτήν την εκστατική αναφορά στην θερμή ανυπέρβλητη, μητρική παρουσία. Γύρω από αυτό το επαναλαμβανόμενο «Είσαι» που δεν μπορεί να βρει αναπαμό και τέλος, όπως η αληθινή αγάπη. «Είσαι ο πανσέληνός μου / είσαι το λουλούδι μου / είσαι η παπαρούνα μου / είσαι το γιασεμί μου / είσαι ο αετός μου / είσαι όλα / τα πάντα». Γίνεται ήλιος, λιμάνι, παραμύθι, νησί, βουνό, λουλούδι, Θεός, γλάρος, βράχος, γεράκι, μηλιά, πατρίδα, εκκλησία, μοναστήρι. Ελλειπτικές προτάσεις μεταμορφώνονται σε χιονισμένο τοπίο, σ’ ένα άδειο σπίτι, σε ταξίδι στο άγνωστο, σε ένα φοβισμένο χεράκι που ζητά προστασία στο σκοτάδι: «Βλέπεις εκεί στον ουρανό / είναι ένα σπίτι / είναι άδειο / δεν έχει τίποτα τίποτα / ούτε κουζίνα ούτε καρέκλα / ούτε κρεβάτι / έχει πέτρες / οι πέτρες κολυμπάνε / ναι, κολυμπάνε».
Και αν αφουγκραστείς το μήνυμά τους, σε αγγίζουν στην καρδιά: «Είσαι ωραία / τι σημαίνει ωραία; / Να αγαπάς».
ΜΑΡΙΑ ΒΛΑΧΟΔΗΜΟΥ, Είσαι ο πανσέληνός μου, Εκδόσεις Ιδαλγός, σελ. 72
Μια τρυφερή ύπαρξη που στρέφει το βλέμμα στον νυχτερινό έναστρο ουρανό με θαυμασμό και απορία. Μια μικρή διαφορετική πριγκίπισσα που κοιτάζει την χλωμή ολοστρόγγυλη όψη του φεγγαριού και ποιητικά ονοματίζει τον δικό της «Πανσέληνο». Έναν φύλακα-άγγελο που την προστατεύει από εκεί ψηλά, τρυπώνει στα όνειρά της, ενσαρκώνοντας την ομορφιά του σύμπαντος και την απολυτότητα της αγάπης. Χωρίς να τον χορταίνει! «Είσαι ο Πανσέληνος / Τι είναι ο Πανσέληνος / άμα μ’ αγαπάς». Γι’ αυτό και τα λόγια της εκφράζουν άδολα, ανεπιτήδευτα και με ένταση, σαν προσευχή, την αισθητηριακή της εμπειρία, την προσπάθειά της να συλλάβει την ουσία όσων την περιβάλουν. Επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τις λέξεις για να εξαντλήσει τις εκδοχές τους, σαν να πειραματίζεται με τις συνδέσεις τους, σαν να δοκιμάζει τη γεύση και τον ήχο τους, το βάθος των νοημάτων τους και την εμβέλεια των συμβολισμών τους. «Βλέπω ένα ουρανό κι ένα φεγγάρι / αυτό το φεγγάρι είναι νησί / αυτό το νησί είναι για σένα».
Ένα τελετουργικό αναγνώρισης οφειλών, όπου την κορυφαία θέση κατέχει η μάνα, που είναι τα πάντα και ακόμα περισσότερα. Ένα γαϊτανάκι λέξεων όπου όλα στροβιλίζονται γύρω από αυτήν την εκστατική αναφορά στην θερμή ανυπέρβλητη, μητρική παρουσία. Γύρω από αυτό το επαναλαμβανόμενο «Είσαι» που δεν μπορεί να βρει αναπαμό και τέλος, όπως η αληθινή αγάπη. «Είσαι ο πανσέληνός μου / είσαι το λουλούδι μου / είσαι η παπαρούνα μου / είσαι το γιασεμί μου / είσαι ο αετός μου / είσαι όλα / τα πάντα». Γίνεται ήλιος, λιμάνι, παραμύθι, νησί, βουνό, λουλούδι, Θεός, γλάρος, βράχος, γεράκι, μηλιά, πατρίδα, εκκλησία, μοναστήρι. Ελλειπτικές προτάσεις μεταμορφώνονται σε χιονισμένο τοπίο, σ’ ένα άδειο σπίτι, σε ταξίδι στο άγνωστο, σε ένα φοβισμένο χεράκι που ζητά προστασία στο σκοτάδι: «Βλέπεις εκεί στον ουρανό / είναι ένα σπίτι / είναι άδειο / δεν έχει τίποτα τίποτα / ούτε κουζίνα ούτε καρέκλα / ούτε κρεβάτι / έχει πέτρες / οι πέτρες κολυμπάνε / ναι, κολυμπάνε».
Και αν αφουγκραστείς το μήνυμά τους, σε αγγίζουν στην καρδιά: «Είσαι ωραία / τι σημαίνει ωραία; / Να αγαπάς».
 |
| Βούλα Καραμπατζάκη, Κτίσμα 2, 2023, 121 x 51 x 16 εκ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου