αθώα βροχή αποφάσισε
λύσε αυτό το αίνιγμα την καρδιά μου
σα σύννεφο μαύρο σκεπάζει
τη ζωή μου
ο ουρανός περνάει και χάνεται
δεν υπάρχει ποτέ ουρανός
μόνο το βλέμμα που τον ζητάει
στα ορεινά περάσματα της Αχαΐας
περιμένω την απάντηση
στο δρόμο από το Ναύπλιο για Μεσολόγγι
έχουν γίνει όλα σκληρά ακατέναυστα
σαν εφιάλτης του Θεού
που κοιμάται
είναι 26 Ιουλίου 1824
πάνε εικοσιδύο μέρες
που κάηκαν τα Ψαρά
που έγινε στάχτη η ψυχή μου
οι Έλληνες με περιφρόνησαν
η οικογένειά μου με αρνήθηκε
όμως από σένα βροχή
περιμένω την απόλυτη είδηση
αγλαόν ύδωρ φως μου
άστραψε τώρα
στη σκοτεινιά της επιφάνειας
παραμέρισε το κορμί μου
και μπες
ο θάνατός μου είναι άδειος
Βαγγέλης Κάσσος
Από τη
συλλογή Αδιαπέραστο φως, 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου