Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Αυγούστου είναι ο Βασίλης Καβουρίδης. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται σήμερα στη Μύκονο. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας (2009- 2013), στο 3^ο Εργαστήριο ζωγραφικής, με δάσκαλο τον Χάρη Κοντοσφύρη.

Παρουσίασε το έργο του ατομικά στην «Όριο - Σημείο -Γεγονός», στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου (2013) και στην «+χώρώ», στο παλιό εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο της Φλώρινας(2014). Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η «Rem Brand Name- Η γνησιότητα του καλλιτέχνη», στην Τεχνοχώρος Gallery, στην Αθήνα και στην γκαλερί Λόλας Νικολάου, στη Θεσσαλονίκη καθώς και η «Last phrase projekt», στο OPEN C.A.S.E, στην Αθήνα (2013), η «Μετρολόγος Projekt», στην Owl Art Space, στην Αθήνα (2014), η «Γέφυρα», στο ξενοδοχείο Sofitel του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών και η «Evocations in time»,στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου (2015), η «Capricious Distractions», στη Hyatt Regency, στο Μαϊάμι (2016), η «ΕΠΙΤΟΠΟΥ», στα Λιβάδια της Άνδρου (2017).

Ο Καβουρίδης ιχνηλατεί με την εικαστική του δημιουργία τον κόσμο του φαντασιακού και του πραγματικού. Κινείται ανάμεσα στα όρια του ορθολογιστικού σχεδίου της σύγχρονης αρχιτεκτονικής και στις κερματισμένες εκρηκτικές φόρμες της ζωγραφικής και της γλυπτικής των πρωτοποριακών κινημάτων του μοντέρνου. Χρησιμοποιεί φυσικά, ανακυκλώσιμα και βιομηχανικά υλικά, για να συνδέσει αρμονικά, όπως οι παλιοί πρωτομάστορες, στοιχεία της φύσης και του ανθρώπινου πνεύματος μέσα στο χώρο. Γράφει πάνω σε τοίχους με κάρβουνο ή με λάδια πάνω στον καμβά αχτιδωτά, πλαστικά σύνολα που μας παραπέμπουν με τη ρυθμική δυναμική τους και με τα πλακάτα, αντιθετικά χρώματά τους, στις περίπλοκες κατασκευές του αποπνέοντος 19^ου αιώνα και στη ζωγραφική των ψευδαίσθητων, αφαιρετικών πλαστικών όγκων των αρχών του 20ού αιώνα. Πλάθει με τσιμέντο και λάδια απτά, εξπρεσιονιστικά ανοιξιάτικα τοπία. Φτιάχνει με ρετάλια ξυλουργείου κερματισμένες μορφές, σαν τοτέμ, που μας οδηγούν από την πρωτόγονη τέχνη στο συνθετικό κυβισμό και με λευκά και γκρίζα μάρμαρα και κομμάτια γρανίτη ψηφιδωτά μέσα στα οποία ανακαλύπτουμε το προσωπάκι ενός μικρού παιδιού. Συνθέτει με κλαριά δένδρων ή με πέτρες μορφές που συνομιλούν μέσα από τις συγγενείς φόρμες και την ίδια την ύλη με τα γειτνιάζοντα δένδρα και τις ξερολιθιές που τις περιβάλλουν. Αναζητεί έτσι μέσα από αυτές να κατανοήσει το ανοίκειο του κόσμου της φύσης αλλά και ενός κόσμου των ανθρώπων που ήταν άμεσα συνδεδεμένος μαζί του και χάθηκε. Επιχειρεί έτσι να προσδιορίσει τη θέση του σύγχρονου ατόμου ως καλλιτέχνη και ως πολίτη σε σχέση με το σύμπαν και το κοινωνικό σύνολο όπου αυτό ζει.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ