Η αιωνιότητα μερικές φορές δεν είναι απαραίτητα,
μεγαλύτερης διάρκειας απʾ τον βίο… αυτό το γνωρίζουν άπαντες… αλλά το συμμερίζονται
λίγοι, οι χειραφετημένοι, οι δημιουργικοί άνθρωποι εν γένει. Έτσι ερμηνεύεται,
έτσι εξηγείται η αγωνία, η σφοδρή επιθυμία για το «έργο».
Ο Γιάννης Βαλαβανίδης ήταν αφοσιωμένος σ’
αυτή την ιδέα. Το έργο του, διαθέτοντας έναν ψυχικό τόνο, μια επιδίωξη για την ‘’αλήθεια’’,
στοχεύει σε μια αποκρυστάλλωση, βοηθητική για την κοινωνία, για την κοινότητα· ο
λόγος του, η φωνή του έρχεται από κάποια αφώτιστα τοπία, από κάποια πυρπολημένα
έγκατα της ανθρώπινης ιστορίας, της προσφυγιάς, της εξορίας, της εργασίας, της
απελπισίας, του πάθους.
Επιλέγοντας την εκδοτική εκδοχή της εικόνας
και μια ζωγραφική τύπου documentation,
«εντάσσεται» σ΄ αυτή την καλλιτεχνική περιοχή, ιδρυτής της οποίας υπήρξε ο W. Morris (1860 , arts &
crafts movement) «διασχίζει» το Bauhaus και τη Ρώσικη πρωτοπορία
και «εκβάλλει» σʾ ένα σύγχρονο ρεαλισμό.
Διαδέχτηκα το Γ. Βαλαβανίδη στο Δ΄ εργαστήριο
ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, ομαλά, φυσικά, σαν μια παράδοση της σκυτάλης χωρίς μεμψιμέριες προκατόχου, χωρίς βαριές κληρονομιές και
μελλοντικές επιταγές! Ο Γ. Βαλαβανίδης είχε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γιατί
ήταν δημοκρατικός πολίτης. Κυριολεκτώ!
Ο θάνατος του δασκάλου είναι ένας «άλλος
θάνατος», μια παράξενη κατηγορία πένθους, μια σπορά, μια διάχυση…
Ο Γιάννης Βαλαβανίδης υπήρξε ένας πιστός,
ένας άξιος δάσκαλος.
ΠΑΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
εικαστικός, πρύτανης της ΑΣΚΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου