Το έαρ...

...γλυκύ και πασχάλιο; Αυτός σκέφτεται τις ημέρες του παρόντος. Διαβάζει τον Απόστολο στην εκκλησία αλλά το μυαλό του φεύγει μακριά, σε μια άλλη άνοιξη μια άνοιξη του πολέμου. Βλέπει με φρίκη τα εκλογικά αποτελέσματα στην Γαλλία. Βλέπει τους φαιούς να γίνονται εικόνες από βίαιο παρελθόν, να γίνονται κάποιες στάλες αίμα και εφιάλτες. Σκύβει πάλι στα ιερά κείμενα και θυμάται τα λόγια του Συμεών του νέου θεολόγου: "ελθέ ο μόνος προς μόνον ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς". Αυτή η φράση συνοδεύει κάθε μέρα του εδώ και καιρό. Το μυαλό του γυρνά στη μάχη του ποταμού Σομ, στην μάχη του Βερντέν, θυμάται τα χιλιάδες κενοτάφια, με ονόματα και ζωές χαμένες στην λήθη. Θυμάται τις μάχες του άλλου μεγάλου πολέμου. Μια φωνή κάπου πέρα στην εξοχή σιγοψιθυρίζει ένα παλιό αντάρτικο τραγούδι. Νιώθει τόσο μόνος όσο και ο Συμεών, όσο και ο Θεός, γιατί τον Θεό καλεί ο Συμεών και ο Θεός καλεί τον Συμεών. Αυτό είχε μάθει, αυτό κάποτε ήθελε να πιστεύει. Αλλά τώρα οι εργάτες, οι άνεργοι, οι μισθωτοί, γίνονται σκόνη και θρύψαλα, γίνονται σκισμένες υπάρξεις. Θα προλάβει το αντάρτικο να νοηματοδοτήσει αυτές τις σκισμένες υπάρξεις, θα προλάβει ο Θεός να βρει τον Συμεών και αντίστροφα;

Αυτό το έαρ είναι παράξενο. Ένας αγώνας δρόμου για να επαναθεμελιωθούν οι μοναχικές υπάρξεις σε κοινωνία. Αυτή η εποχή θα ’ναι κρίσιμη σκέφτεται, κρίσιμη για τις ερωτήσεις που θέτει και τις απαντήσεις που ζητά. Τι έχουμε; Ένα παλιό αντάρτικο τραγούδι, αυτό είναι το όπλο μας τούτη την εποχή. Τι έχουμε; Μια νότα από τον δρόμο και το δάκρυ του μοναχικού ανθρώπου, που ψάχνει είτε τον Θεό, είτε την δική του ύπαρξη, τον νόστο, αναζητά τον γενέθλιο τόπο, ψάχνει μια σταθερά γιατί κουράστηκε από τα δελτία θυέλλης. Μέσα στο φαιό της ιστορίας και της πραγματικότητας, αυτός που γενναία θα ψάξει, θα βρει αυτά που θα τον αναπαύσουν. Κοιτά το πρόσωπο του σταυρωμένου Χριστού, βλέπει τις ρωγμές του πόνου. Δεν ξέρει αν είναι Θεός ή άνθρωπος, Αλλά αυτό που βλέπει είναι η μοναξιά και όχι η μοναχικότητα. Είναι η εξορία και όχι το βασίλειο. Είναι ο αμνός που πορεύεται τούτη την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή, όπως την λένε οι χριστιανοί, ερήμην πια της βίας του καιρού. Είναι αυτός ο άκρος πόνος που συναντά το παλιό αντάρτικο τραγούδι. Μια χαραμάδα ελπίδας νοιώθει ότι ανοίγει εντός του. Μια χαραμάδα τέτοια, που ίσως φωτίσει λίγο περισσότερο τους φαιούς δρόμους και τους τρομάξει.

Δεν έχει πια άλλο τι να διαβάσει. Διαβάζει τα ίδια και τα ίδια τούτη την άνοιξη. Γι' αυτό αφήνεται να ακούσει το αντάρτικο τραγούδι. Παίρνει ανεπαίσθητα κουράγιο, παίρνει εντός του τον Συμεών, τον σταυρωμένο Χριστό, τους νεκρούς φαντάρους των μεγάλων μαχών, παίρνει μαζί του την Διεθνή, παίρνει μαζί του τούτο το παράξενο έαρ, και αίφνης νιώθει ότι θα προλάβει, θα προλάβουν, θα προλάβουμε, γιατί το έρμα μας είναι πολύ δυνατό, είναι οι συντετριμμένες ζωές, είναι οι ζωηφόρες μνήμες μας. Ελθέ, και δεν θα είμαστε μόνοι ξανά ετούτο το έαρ.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ