Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Νοεμβρίου είναι ο Βασίλης Διαμαντής. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε γλυπτική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2001-2006) με δάσκαλο το Θύμιο Παπαγιάννη. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως το «Διεθνές Εικαστικό Φόρουμ, ARTOWER ATHINA 2008» (2008), η «HUMAN…WHERE THOUGH ? No 4», στην γκαλερί ARTOWER AGORA (2009), η «Give me a sign 2», στο Πνευματικό Κέντρο Αγίας Παρασκευής (2012), η « Si-through», στην Gallery(2012), η «HAPPY END?», στην ART PRISMA Gallery, η ομαδική έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Παιανίας και η «Τα 254 φυτά του Ιπποκράτη» (2013).

Φτιάχνει τις φιγούρες του με στοιχεία ρεαλιστικά που προβάλλει με τον τρόπο των πρωτοπόρων του μοντέρνου, θραυσματικά. Τις σμιλεύει στο γύψο και τις βάφει ενίοτε μαύρες με θρυμματισμένο κάρβουνο. Χρησιμοποιεί τις στρογγυλεμένες φόρμες του Γάλλου Μαγιόλ αλλά και τις εξπρεσιονιστικές παραμορφώσεις της Γερμανίδας Καίτε Κόλβιτς, για να  μας οδηγήσει σε μια αφαίρεση  που γειώνεται στο πραγματικό.

Η δυναμικότητα των γλυπτών του  πηγάζει όχι τόσο από τις ίδιες τις φόρμες αλλά από τον τρόπο με τον οποίο αυτές τοποθετούνται μέσα στο χώρο. Τα στοιβαγμένα, σπασμένα χέρια, πόδια αλλά και πρόσωπα αγαλμάτων κινούνται μέσα στην ίδια την αταξία με την οποία μοιάζουν να έχουν πεταχτεί στο κλουβί. Οι μπάλες δένονται καταδικαστικά με αλυσίδες, όπως στα πόδια των φυλακισμένων ισόβια, με το ακρωτηριασμένο και απογυμνωμένο από τα φτερά του, περιστέρι. Τα ημιτελή άκρα πάλλονται στο φαντασιακό μας από την ανισότητα των πλαστικών ινών που κρατά, ως ένα εκκρεμές, μια γροθιά.  

Η μαύρη, λεία πλασμένη προτομή του νεαρού αγοριού βλέπει το μέλλον της απέναντί του, στο γηρασμένο προσωπείο του, και προκαλεί στο θεατή μια εσωτερική ταραχή  μέσα από την κατάδηλη αντίθεσή τους. Το πρόσωπο με τα αλλοιωμένα από την οδύνη χαρακτηριστικά  κλείνεται οριστικά με το ραμμένο με σταυροβελονιά στόμα του. Ο Βασίλης Διαμαντής επιχειρεί και πετυχαίνει να εκφράσει τον εγκλωβισμό του ανθρώπου της εποχής μας στα σύγχρονα κελιά του κατακερματισμού και της μόνωσής του.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ