Ο ΣΥΡΙΖΑ είσαι εσύ

Τούτη τη βροχερή μέρα ο ασκητής στεκόταν μπροστά σε μια αφίσα που έγραφε "Ο ΣΥΡΙΖΑ είσαι εσύ". Πάνε χρόνια από τότε που είχε να συγκινηθεί για κάτι κοσμικό. Αλλά είναι καιρός πια που είχε αρχίσει να παρατηρεί κάποιες ρωγμές στην ασκητική του. Γι' αυτό μάλλον έφταιγε η αγαπημένη του φίλη. Είχε αρχίσει να τον ξανακάνει ανθρώπινο. Κάποιον που δεν έχει μονίμως στραμμένα τα μάτια του κάτω στη γη ή ψηλά στον ουρανό. Γι' αυτό τούτη την ώρα κοιτούσε την αφίσα που ήταν στο ύψος των ματιών του. Τον έθελγε τούτο το εγχείρημα των ανθρώπων της αριστεράς. Έβλεπε χιλιάδες να βγαίνουν από τις προσωπικές τους βεβαιότητες και τους προσωπικούς ιδεολογικούς εγωισμούς, να ανοίγουν μονοπάτια συνάντησης. Αυτό σκεφτόταν, τον τεράστιο πλούτο ανθρώπων και ιδεών. Κανείς δεν διψούσε για εξουσία. Μάλλον το αντίθετο, οι περισσότεροι ήθελαν να πιάσουν την ιστορία από την αρχή, να φτιάξουν ένα κόμμα μελών και όχι ένα κόμμα βουλευτών ή γραφειοκρατών. Κανείς δεν έχει το αλάθητο, ψιθύρισε.

Εκείνη τη στιγμή δυο χέρια κλείσανε τα μάτια του. Κατάλαβε αμέσως. Γύρισε και είδε την αγαπημένη του φίλη. Χαμογελούσε μέσα στη βροχή. Η σχέση τους πια έμοιαζε σαν ένα κρεμμύδι που ξεφλουδίζεται, μέχρι να φτάσει στην καρδιά του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είσαι εσύ, του είπε εκείνη. Ο ασκητής γέλασε. Πάει καιρός που βγήκε από το ερημικό κελί του και χαιρόταν, με συστολή είναι αλήθεια, τη δροσιά του κόσμου. Και τώρα σαν να είχε ραντεβού με την καλύτερη, μέχρι την επόμενη, στιγμή της αριστεράς του. Της αριστεράς που είχε αγαπήσει από χρόνια πριν, τότε στην εφηβεία του. Γυρνούσε πίσω και κοιτούσε τα χρόνια, τις νίκες και τις ήττες, τα δράματα και τα εικονίσματα, και κάτι μέσα του στέρεο του έλεγε πως τα εικονίσματα είχαν πεθάνει. Ξαναγίνονται άνθρωποι τα εικονίσματα, του είπε η αγαπημένη του φίλη. Ένοιωθε να παίρνει δύναμη από αυτές τις μνήμες, από τα εικονίσματα που ξαναγίνονταν άνθρωποι, από τις νέες και τους νέους που ένοιωθαν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τον δικό τους χώρο, το δικό τους σπίτι. Ξαναφτιάχνουμε πράγματα αγαπημένα, σκέφτηκε ο ασκητής, και έσφιξε το κομποσκοίνι του.

Εκείνη χαμογέλασε. Στον δρόμο μας, της είπε, δεν υπάρχουν νομοτέλειες, μόνο υποψίες. Κατά κάποιο τρόπο και στο δρόμο για το νέο κόμμα της αριστεράς υποψίες υπάρχουν. Ευτυχώς, του απάντησε εκείνη. Μας κούρασαν αφόρητα οι επαΐοντες. Άλλωστε, είδαμε πού φτάσαμε και με τα έργα αυτών που ήξεραν. Ο ασκητής γέλασε. Κατά βάθος ήξερε πως ο κόσμος που έμπαινε στο νέο κόμμα δεν είχε όρεξη να ακούει συμβουλές. Είχε αφήσει άλλωστε πίσω του και τα μέτρα της αριστεροσύνης. Αυτά είχαν αποθηκευτεί στο μοναστήρι του Περισσού. Αυτό το καινούργιο κόμμα δεν θα ήταν καινούργιο μόνο στα λόγια, αλλά καινούργιο στην πράξη και στην αλήθεια του. Έτσι πρέπει να είναι, του είπε η αγαπημένη του φίλη. Αλλιώς δεν έχει νόημα να υπάρξει. Αυτό θα γίνει, αν ο καθένας νοιώθει ότι έχει «μερτικό» σε τούτο το κόμμα. Τότε θα το αγαπήσει. Όταν το δικό του το μέρος θα ενώνεται με το μέρος του άλλου, είπε ο ασκητής. Όταν γίνει δηλαδή κοινόν.

Πάλι του ήρθαν μνήμες από τα χρόνια της σκήτης του. Πριν φύγεις θα μου το πεις, του είπε η αγαπημένη του φίλη. Θα ξέρεις, της απάντησε εκείνος, πως πάντα θα είμαι εδώ. Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο θυμός κίνησε τα πράγματα και φτάσαμε στο νέο κόμμα. Κατά έναν τρόπο, ο δικός σου θυμός κάποια μέρα έσπρωξε τη σχέση μας. Όταν για ένα και μόνο δευτερόλεπτο σκεφτήκαμε τι μπορούμε να χάσουμε. Ίδια και τώρα. Ο θυμός, που σιγά σιγά γίνεται αγάπη, φτιάχνει τούτη τη νέα συλλογικότητα. Μέσα από τις ρωγμές μας βγαίνει το καινούργιο. Η αγαπημένη του φίλη τού έδωσε ένα τσιγάρο. Είχε ώρα να καπνίσει και άφησε τον λατρεμένο καπνό να μπει μέσα του. Είσαι εσύ, είμαι εγώ, της είπε, εμείς που πετάμε τα περιττά από πάνω μας. Η αφίσα σαν να τους χαμογέλασε. Η βροχή είχε δυναμώσει.

Μπήκαν σ' ένα καφέ και φαντάστηκαν πως οι αποχαιρετισμοί δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανανέωση του συνεχούς ραντεβού που είχαν. Άλλωστε, είχαν πολλά πράγματα να βρουν ακόμη. Η πόρτα του καφέ άνοιξε και δυο νέα παιδιά μπήκαν μέσα, γυρνούσαν από μια διαδήλωση και στα χέρια τους κρατούσαν μερικά φυλλάδια που τους είχαν μείνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εμείς, είπε ο ασκητής, και η αγαπημένη του φίλη άρχισε να τραγουδά την Μασσαλιώτιδα. Εκείνος σηκώθηκε να την τράβηξε να χορέψουν μέσα στο καφέ.

Ήταν ένα περίεργο ζευγάρι. Εκείνη μια γυναίκα στ' αλήθεια γοητευτική κι εκείνος ένας ασκητής με το μαύρο ράσο. Αλλά τόσα γοητευτικά και περίεργα δεν γίνονταν στον δρόμο για το νέο κόμμα;

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Έλενα Χασαλεύρη- Μια ιστορία για τον Gregor Samsa(λεπτομέρεια)