Η καρδιά του παγόβουνου

Μανούσος Μανουσάκης, Κοσμολογίες, σχέδια, μαύρο μελάνι, χαρτί

ΔΙΗΓΗΜΑ

Είχαν τη βάσιμη υποψία ότι κάτι πολύτιμο κρύβονταν πονηρά εκεί μέσα. Oι άνθρωποι της Γης, που δεν γνώριζαν γαλήνη κι ηρεμία, παρά μόνον ανησυχία και αγωνία, αυτοί οι αεικίνητοι που ολοένα κάτι έψαχναν να βρουν κάτι μοναδικό κι απόλυτο που θα εξάψει τη φαντασία τους και θα τους αναστατώσει ευχάριστα, ένιωθαν επιτέλους απόλυτα τυχεροί, πλούσιοι, λαμπεροί, εκθαμβωτικοί γι’ αυτό που ψυχανεμίζονταν πως θα βρουν και γι’ αυτό παρέμεναν προσηλωμένοι στην προσέγγιση της απόλυτης ανακάλυψής τους προκειμένου να βρουν τον τρόπο κατάκτησης του αντικειμένου που ποθούσαν και που πίστευαν ότι θα είναι αυτό που θα χορτάσει την απύθμενη απληστία τους κρατώντας τους ικανοποιημένους και ευχαριστημένους, βυθισμένους μέσα στην απόλυτη αφθονία. Για όσο ακόμα ένιωθαν ότι ήταν αυτοί οι εκλεκτοί που τούς κληρώθηκε το θεϊκό δώρο, επιδόθηκαν σ’ ένα έργο μεθοδικό και αποτελεσματικό.
Είχαν ήδη αρχίσει από καιρό να ζεσταίνουν το νερό των βόρειων θαλασσών γιατί πίστευαν ότι κάπου εκεί μέσα φυτρωμένο, περίκλειστο μέσα σε κάποιο από τα αμέτρητα παγόβουνα κρυβόταν αυτό που τόσο σφοδρά να ξετρυπώσουν επιθυμούσαν.
Συντονίζοντας όλα τα φαινόμενα, αυτό του θερμοκηπίου με αυτό της αύξησης εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, πέτυχαν την ολοένα αυξανόμενη άνοδο της θερμοκρασίας της θάλασσας έτσι ώστε να λιώσουν σταδιακά όλα τα παγόβουνα θηριώδη, μεγάλα, μεσαία και μικρά, την κάθε παγωμένη ολόλευκη οροσειρά που δέσποζε εκεί έξω και  εκεί κάτω από τη θάλασσα, ώσπου κάποτε το βρήκαν και εστίασαν σε αυτό. Εστίασαν όλη τους την προσοχή και έρευνα στο τελευταίο παγόβουνο που είχε απομείνει ολόκληρο, αλώβητο κι ωραίο.
Μνημειώδης και θαλερός, ο τελευταίος παγωμένος γίγαντας δέσποζε με το ασυνήθιστο ρομβοειδές σχήμα του και το απότομο ύψος και το κατακόρυφο βάθος του εκπέμποντας την εκτυφλωτική του λευκότητα στο αρκτικό αρχιπέλαγος. Ένας κρυστάλλινος όγκος φαινομενικά ακλόνητος, σκληρός και υπεροπτικός, περικλείοντας στοργικά μέσα του σαν έμβρυο την τελευταία ανάμνηση του κλίματος, έμοιαζε σιωπηλά να τους παρατηρεί, ίσως και να τους λυπάται, έτσι όπως τους έβλεπε αξιοθρήνητους γύρω του να πασχίζουν με κάθε μέσο να επισπεύσουν τις διαδικασίες εκμηδένισής του με ό,τι μπορούσε να σκαρφιστεί το πολυμήχανο μυαλό τους, αδημονώντας παράλληλα για το αποτέλεσμα.
Το θηριώδες παγόβουνο που ήταν τόσο λαμπερό, διάφανο και περήφανο σαν να ήταν φτιαγμένο από γυαλί, έμοιαζε να μη χάνει τίποτε από την υπεροπτική του διάθεσή, έτσι όπως έλιωνε σιγά σιγά με αργό και δραματικό τρόπο και με ακόμα περισσότερες δραματικές επιπτώσεις στα θαλάσσια και όχι μόνον έμβια όντα, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Οι ανυπόμονοι όμως ανυπομονούσαν και η ανυπομονησία τους αυτή ολοένα τους τύφλωνε σαν τον ήλιο που έκαιγε κι αυτός αφιλτράριστος πάνω από τα κεφάλια τους, καίγοντας φυτά, ζώα κι ανθρώπους.
Κάποτε το μεγαλύτερο και τελευταίο των παγόβουνων, το τελευταίο μνημείο του Βορρά με την άνοδο της θερμοκρασίας συρρικνώθηκε τόσο πολύ που από βουνό έγινε λόφος, κι από λόφος λοφάκι κι έπειτα λιλιπούτιο βουναλάκι, ώσπου το ελάχιστο βουναλάκι ράγισε κι αυτό και οι ακανόνιστες κρυστάλλινες πλαγιές του κατέρρευσαν σε φέτες σαν να ήταν πύργοι από μαλακό τριμμένο χιόνι.
Αυτό που αποκαλύφτηκε να ζει στο εσωτερικό του, αυτό που θα λέγαμε η καρδιά του παγόβουνου ήταν κάτι πέραν αυτού που υποπτεύονταν ότι θα βρούνε. Ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό, πανέμορφο, αψεγάδιαστο, λείο, διαυγές, και μεγάλο. Ήταν δε ολοφώτιστο, τόσο υπερβολικά λαμπερό και εκτυφλωτικό που λες και φώτισε εκείνη τη στιγμή τον κόσμο όλο, όπως θα έκανε ένας πολυέλαιος σε θρησκευτικό ναό.
Ήταν το πολυτιμότερο κι ίσως το πιο ωραίο, το πιο συμμετρικό, το πιο αρμονικό και το πιο φωτεινό ορυκτό του κόσμου. Αυτός ο υπερμεγέθης πολύτιμος λίθος, που η αξία του ήταν αδύνατον να υπολογιστεί, βρισκόταν αιώνες τώρα έγκλειστος μέσα σ’ ένα παγόβουνο, τυλιγμένος μέσα σ’ έναν κρυστάλλινο προστατευτικό μανδύα από πάγο που τον έκρυβε και τον συντηρούσε σε άριστη κατάσταση. Κανένα γεωλογικό ινστιτούτο, κανένας παγετωνολόγος, καμία πολική αποστολή δεν μπόρεσε να εξηγήσει το παράδοξο αυτό φαινόμενο και το μυστήριο έκανε το εύρημα ακόμα πιο ελκυστικό. 
Το γαλάζιο διαμάντι λιώνει. Το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου έμαθαν ότι βρίσκεται σφηνωμένο σ’ ένα παγόβουνο στην Ανταρκτική, όμως το παγόβουνο λιώνει μαζί και το διαμάντι που αποκαλύπτεται παρασέρνοντας μαζί τους όλες τις αναμνήσεις του κλίματος για το κλίμα. Ο ψυχρός κύκλος του κλίματος έκλεισε την περίμετρό του γύρω τους σαν θηλιά. Πριν προλάβουν ενθουσιασμένοι να χαρούν, πριν ακόμα μεθοδεύσουν τη βίαιη απόσπασή του από τη βάση και το περίβλημά του, το υπερκόσμιο, απόκοσμο, υπερμέγεθες γαλάζιο διαμάντι, το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου άρχισε να λιώνει σαν πάγος κι αυτό και να παρασέρνει τους ακάματους αδαμαντοθήρες μαζί του.
Το τελευταίο παγόβουνο που περιείχε μέσα του το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου κι όλες τις αναμνήσεις του κλίματος για το κλίμα, δεν ήταν παρά το πώμα που βούλωνε το στόμιο της μήτρας της γης. Αφαιρώντας το οι άνθρωποι της Γης ρουφήχτηκαν αιφνιδιαστικά από το ορμητικό κενό αέρος μιας άγνωστης τρύπας και χαθήκαν από προσώπου γης. Εξαφανίστηκαν έτσι απλά χωρίς ν’ αφήσουν ίχνος κανένα, έτσι όπως εξαφανίστηκαν εκατομμύρια είδη πριν από αυτούς.
 
Έλσα Κορνέτη