Πατριός

Η μοίρα τον έφερε ψηλά.
Άγγιζε λες τα σύννεφα.
Όμως αυτός αντιπαθούσε τα έλατα, τις πηγές, τα κορφοβούνια.
Άλλες εικόνες τον ανακούφιζαν.
Λιμάνια απάνεμα, νησιά βελούδινα, νερά πράσινα.
Εκεί θα φώλιαζε.
Τα δάση τον έπνιγαν, τα διάσελα τον έγδυναν,
οι χαράδρες ματώναν την ψυχή του.
Κι ενώ τ’ αγρίμια των ορέων σκληρές ζητούσανε καρδιές,
να μετρηθούν μαζί τους, να νικήσουν και να νικηθούν,
αυτός ανάμεσα τους βιοπάλευε για να προλάβει έναν απόπλου.
Στις αλλαγές των εποχών αρνιόταν τη φθορά,
όμως το μέσα του, χρόνο τον χρόνο, πέτρινη έπαιρνε μορφή,
καθώς η σκιά της θάλασσας αργόσβηνε
-σαν ανάμνηση-στο βάθος της σπηλιάς του.
Κι όταν, κοντά στο τέλος, κίνησε για τον γιαλό,
όλοι οι δρόμοι ξένοι και στενοί.
Έτσι, μια μέρα είπε:
“Έκανα κάμπους τα βουνά κι ημέρεψα τ’ άγρια ζώα”.
Εδώ θα μείνει.
Να στοχάζεται και να περιμένει.

Γιώργος Μπουγελέκας