«Χριστούγεννα» στην Κυπριάδη: Οδηγίες χρήσης

ΔΙΗΓΗΜΑ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΥΣΣΑ

1967. «Κύριοι, το παρόν άγαλμα σκανδαλίζει το χριστεπώνυμον πλήρωμα του λαού της ευσεβούς περιοχής Κυπριάδου άμα τε και τον ελληνοχριστιανικόν ημών εν γένει πολιτισμόν και δέον όπως καταστραφή ή έστω απομακρυνθή πάραυτα. Εστέ βέβαιοι ότι το τοιούτον θέλει συμβή άχρι Χριστουγέννων». Έτσι, στη θέση του βάλανε την προτομή κάποιου δημαρχίσκου,  (διαδόχου μάλιστα του διαβόητου Κώστα Κοτζιά), του οποίου όμως το ήθος ήταν σύμφωνο με τα πρότυπα της εποχής. Έτσι πλατειούλα έπαψε να λέγεται «της Εύας» και το κομψό μαρμάρινο γλυπτό του Τόμπρου καταχωνιάστηκε.

1986. Όλοι οι γαλατάδες στην περιοχή ήτανε, φυσικά, Ρουμελιώτες: Κατσιμάνης, Σχίζας, Κοντοθανάσηδες (με χωριστό μαγαζί ο καθένας), Τσούμας. Μέχρι (κάποια) «Χριστούγεννα» όλοι είχανε πεθάνει. Ο γιος του Κατσιμάνη όμως, ο Γιώργος, είναι ένας από τους δυο παλιότερους φίλους μου, από το 1964.  

1993. Το πρώτο μου βιβλίο κυκλοφόρησε λίγο πριν τα «Χριστούγεννα». Αυτό δεν το ξανάκανα ποτέ, γιατί όποιο βιβλίο πέφτει πάνω στον ορυμαγδό των δήθεν γιορτινών  εκδόσεων πάει χαμένο, έστω κι αν πουλήσει πολύ ή ιδίως επειδή πουλάει πολύ. (Δε βλέπω καμιά αντίφαση σ’ αυτό). Το ίδιο το τοτινό βιβλίο μικρή σημασία έχει, μα ο πρώτος εκδότης μου, ο σύντροφος Πέτρος Σταθάτος, πεθαμένος εδώ και λίγα χρόνια, είναι πάντα στο μυαλό μου.

2005. Οι «Οδηγίες χρήσης» πρέπει ν΄ αναζητηθούν κάπου ανάμεσα στον Περέκ και στο Βαλτινό (άσχετα  από «Χριστούγεννα»). 

2016. Χτες 13 του Δεκέμβρη τη νύχτα συνεργαζόμουνα ιντερνετικά με τη θεσπέσια Δώρα Καραφύλλη για το «Μουσείο Λαογραφίας», που δε θα βγει φυσικά «Χριστούγεννα», μα κάπου μέσα στο 2017. Σήμερα, 14 του Δεκέμβρη, ξημερώματα, έχοντας μπει αξημέρωτα για το καθημερινό μου τρέξιμο στο στίβο της Γκράβας –από τα κάγκελα, γιατί δεν είχε πάει ακόμα 7 ν’ ανοίξει ο φύλακας–  είδα το φεγγάρι στη δύση του, πανσέληνο νομίζω, ενώ άρχιζε από την άλλη βγαίνανε οι πρώτες θαμπές ηλιαχτίδες. Όμορφο. Γυρνώντας σπίτι 8 παρά να ετοιμαστώ για τη δουλειά, φωτογράφισα την «Εύα». Την έχουν ξαναστήσει, αλλά στο πιο απόμερο μέρος τής –ανώνυμης πια– πλατείας. 

Κατερίνα Ζαφειροπούλου, Αντικειμενικότητα Νο57, 2016, υαλογράφος, γραφίτης σε ρυζόχαρτο και τζάμι φωτογραφικό κολάζ σε κορνίζα 100 x 100 εκ