Όπως περπατούσα, πλησιάζοντας Χριστούγεννα

ΔΙΗΓΗΜΑ

Κατερίνα Ζαφειροπούλου, Αντικειμενικότητα Νο14, 2016, υαλογράφος, γραφίτης σε ρυζόχαρτο και τζάμι φωτογραφικό κολάζ σε κορνίζα, 60 x 120 εκ.  

ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ ΚΑΤΣΑΔΗΜΑ

Κάθε άνθρωπος πρέπει να ορίσει την επινόησή του. Στην κολόνα της πορείας του Σαρτρ φυσούν κόντρα οι στίχοι του Αντόνιο Ματσάδο: Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος/ Ο δρόμος έρχεται με το πήγαινε.  Οχτώ και σαράντα πέντε το πρωί, δύο είναι οι πιο ντυμένες στην στάση του λεωφορείου. Μία ηθοποιός που προβάρει τα λόγια της, στα κλεφτά, από το χαρτί, και εγώ. Εγώ που θα έκλεβα ένα εικοσιτετράωρο και είχα μπει στη διαδικασία να μην το μοιραστώ με κανέναν στα λόγια. Το φανταζόμουν και ήταν αρκετό. Πετούσα φαντασιόπληκτη, ενώ το άσπρο αυτοκίνητο άφηνε τα οπίσθιά του εκτεθειμμένα στο κόκκινο, αψηφώντας το φανάρι της Πατησίων. Τα φαινόμενα απατούν, είχα μεγαλύτερη από τη δική του τρέλα.

-Μαμά, άμα κάποιος πατήσει το πόδι του στα σύννεφα, τι θα γίνει;

-Θα πάει κάτω, αυτό θα γίνει.

-Κι άμα πέσει κεραυνός, δεν θα μας πιάσει;

-Ούτε αυτός. Κι ο κεραυνός θα πάει κάτω απ’ τα σύννεφα.

Αυτά τα παιδικά σκετς κατέγραψε το πήγαινε. Με το έλα, πίσω στην πατρίδα, ο ενήλικας ξένος ήθελε να μάθει, αν με το ‘‘καλησπέρα σας, Ελευθέριος Βενιζέλος’’ το βουνό, που είδε, ήταν ο Όλυμπος. Αλήθεια. Και η απορία βρήκε πρόσφορο έδαφος να ακουστεί, διά μεσάζοντα, καθώς νωρίτερα είχα κι εγώ πάρει τη βοήθεια του κοινού για το νόημα του ρήματος «ammiccare» που υποδηλώνει, τελικά, την κίνηση με τα μάτια για να περάσει το μήνυμα. Η δική μου απορία είχε να κάνει με την γλώσσα. Ενώ, στον ξένο μας, ξύπνησε για τα καλά ο πιτσιρίκος της ελληνικής ένδοξης μυθολογίας μέσα του. Ναι, μα τόσο δωρεάν δεν γίνεται. Ήμουν στη δυσάρεστη θέση να τον ενημερώσω ότι αυτό το βουνό δεν το ξέρει ούτε η μάνα του. Τουλάχιστον εγώ που αρκέστηκα να βλέπω βουνό και να σκέφτομαι απεραντοσύνη αντί να ψάχνω ιστορικά ονόματα. Ίσως επειδή, στον τόπο σου, δεν έχεις τόσες απορίες όσες στις πόλεις του μοντέρνου κόσμου. Πρέπει να ταξιδέψεις για να σου εμφανιστούν τα ονόματα και να κατοικήσεις τον κόσμο. Από μια φτηνή πτήση του πενηντάευρου μετ’ επιστροφής δεν γίνεται να τα περιμένεις όλα.

Στην πόλη ‘‘Καπούτ Μούντι’’, στη Ρώμη, νιώθω ότι πρέπει να τρέξω πιο γρήγορα από το φως. Το ίδιο συμβαίνει και σε εμάς, και στην Ισπανία, όταν ο καιρός είναι τόσο καλός που η διάθεσή σου του πάει κόντρα. Διασχίζω τις φημισμένες λεωφόρους της άνετης τσέπης, τη βία Φρατίνα, την ντελ Κόρσο και την ντέι Κοντότι. Ακούω ελληνικά γύρω μου και συνεχίζω. Οι στολισμοί, ήσυχοι, χάνονται στον ορίζοντα του δρόμου, δεν μπουκώνουν τη ματιά μου. Στην πιάτσα ντι Σπάνια ένα μικρό δεντράκι τραγουδάει το τροπάρι των εορτών, μήπως και ξεμυτίσει καμιά ψυχή από την κρήνη της Μπαρκάτσα και ανέβει τα κρύα σκαλιά. Κάνει  κρύο, είναι αλήθεια. Μαζεύω ένα κλαράκι ψεύτικο, να θυμάμαι την ατμόσφαιρα αργότερα. Το φύσηξε ο τρελοάνεμος από την πλατεία στα βιβλία. Απαθανατίζω τα νέα. Κελλιά χρωμάτων οι φωτογραφίες της στιγμής, είναι φευγαλέες πόζες χωρίς θέμα. Ρωτώ για το δημοψήφισμα. Το Σύνταγμα δεν αλλάζει, μου λένε. Αυτό είναι το θέμα. Συναντώ και άλλους που λοξοδρομούν από φόβο για σεισμό στην Περούτζια και μένουν στη Ρώμη του Ρέντσι. Ποια ‘‘Ρώμη’’; Στην πόλη που έχασε από τον ενθουσιασμό και τη γρηγοράδα της, παρόλο που οι Ιάπωνες πάνε παντού και τρώνε από το παγωτό της στη Φοντάνα ντι τρέβι. Ξεχνιέμαι στα βιβλία του βιβλιοπωλείου Φελτρινέλι. Πράγματι, το παγωτό της πικρής σοκολάτας ήταν καλό. Όπως περπατούσα, στην Μπαρμπερίνι, αναρωτήθηκα τί νέο περιμένει την Ιταλία, την Ευρώπη, όλους εμάς. Και εκτός από το παγωτό, που πάει, τέλειωσε, αναπόλησα τον Σικελό Λεονάρντο Σάσα και Το πρωτόκολλο της Αιγύπτου. Είναι καταγεγραμμένα, στην ιστορία των λαών, τα λάθη της εξουσίας και οι παραπλανήσεις πολιτικής και εκκλησίας. Επειδή η ένδεια δεν έχει γιορτή. Μόνο η φιγούρα γένους ψευδοπολιτικού.