Σχόλιο για τη βράβευση του κ. Bob Dylan

 Η επιτάχυνση του ουσιώδους

Στο φροντισμένο ατημέλητα

μικρό της studio,

με υποδέχτηκε φορώντας

μια σάρι ινδική από μετάξι.

Ο δίσκος του Bob Dylan

-η φυσαρμόνικα σαν οιμωγή-

μόλις που ακούγεται,

κι ένα τσιγάρο Gauloise παίζει συνέχεια,

νευρικά,

στα δάχτυλά της.

Κι αυτή, με την πανάρχαιη σιγουριά

του φύλου της,

να αφηγείται με σιωπές,

με γέλια ακατανόητα,

με φράσεις σπαραγμένες,

           " ...Τι ήθελε ένας άγιος της Ασίζης εκεί κάτω;

             ...Το Σαν Φραν το 63 ήταν μια νύχτα στο Black Hawk

             ...Πρόλαβα μόλις τα ξεφτίδια από τη bop !"

Και πάει λέγοντας,

μ’ ατέλειωτες περιγραφές

από ταξίδια κι έρωτες

για να καθυστερήσει παίζοντας την τελική ζαριά της.

Είμαι ευπειθής ακροατής, δεν λέω, ακούω με προσοχή,

μα ο Βαλκάνιος εραστής ασφυκτιά

κι αναρωτιέται μέσα μου,

           "Μα τι τα θέλει όλ’ αυτά; Παιχνίδια της αναμονής...

             Κι αν πάρω την πρωτοβουλία, να γίνω τολμηρός,

             να συντομέψω τη διαδικασία;...

            Άραγε τώρα πρέπει; Τώρα λοιπόν!"

Συγκατανεύω βιαστικά,

           "Τώρα ήρθε η στιγμή, είναι καιρός!

            Όσο κρατάει η νύχτα η τόλμη ενθαρρύνεται,

             τα σώματα ενδίδουν..."

[Η πρώτη και πολύ ισχνότερη μορφή του ποιήματος δημοσιεύτηκε το 1976 στη

Θεσσαλονίκη, στην εκτός εμπορίου συλλογή Ο ύπνος των ερωτιδέων, με την

καλαίσθητη φροντίδα του Δημήτρη Καλοκύρη] 

Αλέξης Ζήρας