ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Σαν χτυπήσαμε την πόρτα του θαλερού σπιτιού των παιδικών μας χρόνων,

που το ’χαμε θαμμένο πίσω απ’ τους αιώνες,

τα βουνά και τους χειμώνες·

οι οικοδέσποινα μας προϋπάντησε φορτωμένη η ίδια απ’ τα χρόνια.

Όλα εξέπεμπαν μίαν εξαίσια ευωδιά και ομορφιά παλαιικής αφέλειας,

που ανέδυε μια σφριγηλή ανάμνηση.

Ο κούκος πρόβαλλε απ’ το ρολόι να σημάνει τρεις με μιαν ανέγγιχτη από το χρόνο

βεβαιότητα και μία τάση αιώνιας προθυμίας

– κάτι τόσο ερωτικό και τόσο περισπούδαστο.

Ώρα για το σεργιάνισμα στο δάσος με τις αναμνήσεις.

Κι ενώ όλα σαλεύανε στην αεικίνητη φθορά τους,

εκείνος ο κούκος ‒ νέος ακόμα ‒ σήμαινε την ώρα στο ρολόι του κόσμου και του θανάτου

με μια στιλπνή ανιδιοτέλεια

που ερέθιζε της πέτρας και του δειλινού το θυμικό.

Μέχρι που μάθαμε πως και ο ίδιος είχε αναστηθεί προς τιμή ενός νοσταλγού κι αθάνατου επισκέπτη.

Δημήτρης Σανταμούρης