Για τον Νίκο Λεβέντη, το λιοντάρι

Δίσεκτο έτος θε ΄μου και πώς ν’ αρχίσω
Στεφάνι δεν έμαθα να πλέκω
Και τη γνωστή σου περηφάνια
ως τα στερνά
Δεν ξέρω πώς να τη στολίσω
 
Είναι ακόμη σαν εχθές
Που μέσα απ’ τα βιβλία
Δρόμους ανοίγαμε
Συνάντησης νόμους
Της σκέψης του νου
Χωρίς να μας νοιάζει
Το κρύο τ’ αγιάζι
Οι βουλές του ουρανού
 
Τα είχες πει όλα
Μικράτα και νιάτα
Αβρά ή πιπεράτα
Εκεί όλα μπροστά
Δεν ξέρω αν πήρες
Χαρές μες τις λύπες
Αυτές που η ζωή σου χρωστά
 
Σε βλέπω σαν τότε
Τους φίλους να ντύνεις
Με όποιο τους πρέπει παλτό
Και συ ν’ ανεβαίνεις
Στο χέρι σου η πένα
Και τίποτε σ’ εσένα βαλτό
 
«Της θάλασσας γράψε»
Μου έλεγες τότε
«Βιβλίο για σένα ακριβό»
Το δικό σου βιβλίο
Θηρίο ανήμερο
Με της ζωής την τρέλα
Ως τον βυθό
 
Τον Αντώνη αν συναντήσεις
Και πιο πέρα τον Κωστή
Συζητήσετε να βρείτε
Του μυστήριου την κλωστή
Πείτε όλα τα παραμύθια
Που τα ζήσατε στη γη
Τούτο μοναχά∙ μην πιείτε
Απ’ της λήθης την πηγή
 
Την πληγή που μας ανοίγει
Το δικό σου το κενό
Θα την πλύνουμε με δάκρυ
Με κρασί θαλασσινό
 
Θα σε βρούμε μες τις λέξεις
Τις σεπτές τις βακχικές
Και με ευοί ευάν θα ΄ρθούμε
Με χορούς με ιαχές
Στο είδωλό σου
Να χαθούμε
 
Για Παπάζογλου ρωτούσες
Ρώταες και για τον Μιχάλη
Πάντοτε αναρωτιόσουν
Τι να κάνουνε οι άλλοι
 
Τώρα πια που έχει νυχτώσει
Έπεσε και το σκοτάδι
Δέξου τα απλά μας λόγια
Σαν της θύμησης σημάδι
 
Για κει που κίνησες να φύγεις
Γνήσιος λόγιος σαφώς
Φίλη πιστή στο μισεμό σου
Στην ποιητική σου τη φωλιά
Χίλιων βιβλίων σου η αγκαλιά!
 
Ηρώ Τσαρνά       
16-1-2024