Το τελευταίο αντίο στη Τζίνα από τους συναδέλφους της στο Τμήμα Αγγλικής του ΑΠΘ

Ονομάζομαι Τίνα Κροντήρη και είμαι ομότιμη Καθηγήτρια του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και
Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θα ήθελα να πω δυο λόγια όχι μόνο ως συνάδελφος και φίλη της Τζίνας Πολίτη αλλά και ως εκπρόσωπος των συναδέλφων μου στο Τμήμα που μου ζήτησαν να μιλήσω εκ μέρους τους.

O χαμός της Τζίνας Πολίτη ήταν μια τεράστια απώλεια για το Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Αισθανόμαστε όλες και όλοι βαθιά λύπη για την απώλεια αυτής της ιδιαίτερης προσωπικότητας που φώτισε το Τμήμα μας, αφήνοντας πίσω της πολύτιμο έργο και εν δυνάμει συνεχιστές του οράματός της για μια παιδεία αδέσμευτη, αξιοκρατική, προοδευτική.

Η Τζίνα Πολίτη διορίστηκε το 1980 πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στην έδρα της Αγγλικής Λογοτεχνίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Με την κατάργηση των εδρών και την μετατροπή των Ινστιτούτων Ξένων Γλωσσών σε Τμήματα το 1982, η Τζίνα πρωτοστάτησε στο χτίσιμο ενός ευρωπαϊκού επιπέδου Τμήματος που σύντομα απέκτησε διεθνή φήμη και έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στις αγγλικές σπουδές. Η ίδια αγωνίστηκε με πάθος και διεκδίκησε δυναμικά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ανθρώπινο δυναμικό αλλά και υλικοτεχνικές υποδομές για να καταφέρει να θεμελιώσει το όραμά της. Δούλεψε ακατάπαυστα τόσο για την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του προγράμματος προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών, όσο και για τη συνεχή ενδυνάμωση, επιμόρφωση και εξέλιξη των διδασκόντων και διδασκομένων. Με πείσμα, με ζέση, με χιούμορ και μια απίστευτη φωτεινότητα πνεύματος που την συνόδεψαν μέχρι το τέλος του βίου της άφησε την παρακαταθήκη της σε εμάς τις νεότερες.

Όσες και όσοι τη ζήσαμε από κοντά, θα την κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Πνεύμα ανοιχτό και αχαλίνωτο, που δεν χωρούσε στους συντηρητικούς κλωβούς πολλών πανεπιστημιακών τμημάτων. Γνώσεις βαθιές, που σε οδηγούσαν συχνά σε μονοπάτια άγνωστα και απάτητα. Ήταν εκπληκτική η ικανότητά της να υπερβαίνει τις περιοριστικές γραμμές και να ξεγλιστρά με ιδέες και σκέψεις που σου έδειχναν ξαφνικά ένα φως που δεν ήξερες ότι υπήρχε, αλλά όταν στο έδειχνε αναρωτιόσουν πώς δεν το είχες δει από πριν. Κι αυτό το φως στο έδειχνε, σε έσπρωχνε για να το δεις, δεν το κρατούσε για τον εαυτό της. Γι’ αυτό όσες είχαμε την τύχη να την έχουμε καθηγήτρια ή συνάδελφο ή και τα δύο θα την έχουμε πάντα μέσα μας, μέσα απ’ αυτό το φως που πάντα θα καίει θυμίζοντάς μας τη Γυναίκα αυτή που άναψε τη σπίθα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάζει.