Ο υπολογιστής, το σκέιτ και οι ήρωες της πατρίδας-παρτίδας

ΔΙΗΓΗΜΑ

Μαλώνω με τον υπολογιστή μου. Του λέω να μην αφήνει τον κέρσορά του να τρέχει αλαζονικά μέσα στους περιχαρακωμένους δρόμους του. Θα σκουντουφλήσει στους αναίμακτους τοίχους του και θα σπάσει το κεφάλι του.

Ποιο κεφάλι λέει. Χάζεψες; Δεν έχει κεφάλι. Για την ώρα τουλάχιστον, αργότερα δεν ξέρουμε, το αργότερα είναι πάντοτε αργότερα. Βέβαια αν κατά λάθος δεν πατηθούν ορισμένα γράμματα το (αρ)-γο-(τ)ερα να κλαίει γοερά.

Ο εγωιστής κέρσοράς μου είναι το αγαπημένο μου παιδί. Είναι τέκνο της άμωμης σύλληψης με το κενό και το καινό. Της αυθαιρεσίας του σκέπτομαι το παν.

Ονομάζει τα πράγματα για να υπάρχουν όπως τα οραματίζεται. Έχει την αμετάβλητη γνώμη πως μέσω των ονομάτων τα πράγματα, οι άνθρωποι, οι τόποι εισχωρούν σε μια άλλη διάσταση.

Ο Ορμάτζο βγαίνοντας από το Ρομάτζο του με το σκέτ πήγε στην Νέα Υόρκη, στο Σαν Φρατζίσκο, απέφυγε το Λας Βέγκας, έζησε μερικές βδομάδες στην Ιταλία, αφού εγκατέλειψε, προσωρινά, τα σκαλιά της Σάντα Ρόζας στα Δικαστήρια και την μικρή μαρμάρινη πλατεία με το άγαλμα του μεγαλέξανδρου στη θεσσαλονίκη −εκεί έσπασε το χέρι του, αλλά ουδόλως επτοήθη− και κει στα ξένα − ποια ξένα; Όλα είναι ένα − έκανε σπουδαίους φίλους όπου ολημερίς, και πολλές φορές και ολονυχτίς, κάνοντας σκέιτ σε στάδια που τα φώτιζαν λάθρα, άρπαζαν παίζοντας τον κίνδυνο και του έβαζαν ψυχή και σώμα. Έμαθε γλώσσες, έμαθε να φιλοσοφεί το έρως του με το σκέιτ, δηλαδή με την (ελε)-αυθερία.

Η ορμή της ζωής η αδιαφορία για τον θάνατο η γλωσσική του παραστατικότητα και αρτιότητα, ούτε ακατέργαστη ούτε κατεργασμένη, αλλά ζωντανή από την εμπειρία της ανεξαρτησίας ήταν μια νέα φρέσκια φιλοσοφία που άγγιζε την νεότητα, διαδίδονταν, εξαπλωνόταν, και κέρδιζε εκείνη την ανευθυνότητα του κέρσορα που έδινε νέα ονόματα σε νέες υπάρξεις. Καμιά εμμονή για επιβολή, καμιά δικτατορία, κανένα μίσος μετά πόνου προς τον άλλον, κανένα δράμα ή εξευτελισμό αφού δεν υπήρχε άγρα θυμάτων, δεν έκτιζε φυλακές, δεν βασάνιζε, δεν σκότωνε, παρά μόνο άφηνε τον εαυτό του να αιωρείται να φτιάχνει τον κόσμο των λέξεων, αποδίδοντας βασιλικές όψεις σε καθημερινά πρόσωπα, και πράγματα. Το σαλάμι γινόταν ο Πρίγκιψ Άλαμ και το τυρί η πριγκίπισσα Τίρι με το κατάλευκο πρόσωπο που είχαν ελαύνει επί της ικτορίας και έδιδαν τροφή στους αστημένους (ανθ) Ρόπους. Και ο Όσμος πήγαινε λάου λάου προς την (κατ) Αστροφή. Ενώ ο Ορμάτζο παίρνοντας στροφές αέναες στον αέρα κάτω από τον Αλάζιο Ορανό και τις (φ) ωταψίες των πονηρών προβολέων γινόταν διάττοντας αστέρας που δεν τον ενδιέφερε η πτώση του. Ήταν απ’ τους πρώτους που γνώρισε την (Ευ)- τυχία!!!! Την τυχαία Τύχη, που γυρίζει την πλ- Άτη στην ατυχία. Μια ζωή χωρίς τοίχη. Αυτά στην Αρχή, μέχρι αργότερα γοερά να γίνει η Αρχή Ρηχή, όπως όλα.

Μαρία Κουγιουμτζή

Ηώ Αγγελή, Ενύπνιο, 2021