Ω, γλυκέ μου Γουέαρ

Σε ψάχνω.
Το αυτοκίνητο παραβάτης
ασπροφορτωμένο πολλά χασομέρια
κλείνει το πέρασμα,
αλλά το ατελείωτο βλέμμα διαβάζει
προς την κορυφογραμμή την επιγραφή.
Μου έλυσε μια αγέννητη απορία,
τίνος είναι το κτίριο
κι ο πρώτος θυμός των δευτερολέπτων,
μπογιά πορφύρας
που χύθηκε στο παρμπρίζ της Μπενάκη,
έφυγε από επάνω μου όπως εσύ.
Ω, γλυκέ μου Γουέαρ,
όπου και να πάω, θα σε φωνάζω,
άφησες χνούδι στη φωνή
κι η βραχνάδα, ουρά του Ιανουαρίου,
μου δίνει στο χέρι λέξεις,
τα πεπραγμένα, για παράδειγμα,
γυρίζω στα παλιά, στην πόλη,
λυπάμαι με την ανίερή της κατάσταση,
δημόσιο φόντο ζα μαν φου μερσί,
επιστρέφω σπίτι,
αστράφτει μπλε το σκοτάδι,
αλλά η κουζίνα δεν έχει τα μάτια σου.

Αντιγόνη Κατσαδήμα