Ανοιξιάτικος αέρας (με καπέλο)

Ι. Του ρακοσυλλέκτη το καπέλο αρπάζει ο άνεμος κι αυτός
καθηλωμένος βλέπει τον αόρατο εαυτό του να στροβιλίζεται στο κενό.
Ο εξαίσιος χορός του ανάλαφρος σε πλήρη αντίθεση με το κυρτό
βαρύ του σώμα. «Η ψυχή του καμπούρη καμπούρα δεν έχει»
φωνάζει το κοριτσάκι αναγνωρίζοντάς τον πίσω απ’ τα κάγκελα
του 4ου Δημοτικού σχολείου

ΙΙ. Ο αέρας γυρίζει το καπέλο του ζητιάνου ανάποδα κι από το
βάθος ακούγονται γέλια παιδικά. Και ό,τι αναρωτιόμουν βλέποντάς
τον πάντα σκοτεινό. Γέλασε έστω μια φορά αυτός ο άνθρωπος;

ΙΙΙ. Το ημίψηλο του ερωτευμένου παρέσυρε ο αέρας
και στέφανο απαλά το απέθεσε στην κόμη της αγαπημένης.
Ανίδεη εκείνη για τον κρυφό του έρωτα νιώθει παρόλα αυτά
στο έπακρο το ρίγος και τη θαλπωρή του πάθους απ’ τα λόγια
που της λέει το καπέλο. Αναστατωμένη απ’ τους ψιθύρους
επιστρέφει σπίτι της και πλάθει τον ερωτευμένο κατ’ εικόνα
του πόθου της. Έτσι ουδέποτε θ’ αναγνωρίσει τον πραγματικό
κάτοχο του καπέλου όσο και αν οι περιστάσεις το ’φεραν
τα βλέμματά τους να διασταυρωθούν

Γιολάντα Σακελλαρίου