Ελπίδος το απάνθισμα

Ποιήματα που τώρα γράφονται

Ήτο αναμενόμενο και να που τώρα ανθίσαν
Κάποια κλαδιά κρατούν γερά άλλα κλαδάκια τρέμουν
Όμως στην άκρη καθενός ελπίδος άνθη ρέουν
Κι όπως δεν στέκει έντυπο συλλογικό άνευ γκρίνιας
μην πείτε πως προσμένετε να τ’ αγαπήσω όλα
τα πλάσματα της εποχής που μου παν ότι γράφουν
Ούτε ποσώς τε κι ακραιφνώς κάπως να τα μισήσω
Αγαπητό μου αίσθημα Ω της αδιαφορίας
πόσον καιρό σπατάλησα για να σε κατακτήσω
Και να που τώρα χρήσιμο μου γίνεσαι και πάλι
Κι ούτε που χαίρω ούτε πονώ αν είμ’ ανθός που φέγγει
από τον ποιον λιγότερο εις τας μικράς επάλξεις
Έτσι κι αλλιώς αχνό είν’ το φως στο δένδρο της γενιάς μου
Οχού και μη με πρήξετε αν είν’ σωστός ο όρος
γενιά φουρνιά μοντερνιτέ ή καραόκε πάρτυ

Θέλω να πω πώς να την πω την ως τα τώρα δράση
των ζωντανών που ζήσαμε γράφοντας να ευτυχούμε
Μήπως και τ’ άγριο το θεριό που κατοικεί εντός μας
σε μια στιγμή ξημερωθεί προς τέρψιν των εχθρών μας

Αριστέα Παπαλεξάνδρου