αφ' ενός

κάποια τέμπη ένας ισθμός μια φάραγγα
πές μου
πόσες φορές φίλησες τον σταυρό
επάνω στην σημαία μας ραμμένο
στα λευκά
 
βουλγαροκτόνοι τουρκοφάγοι συνθετικά μορφώματα
να η διαφορά π' εφάνη καθώς κυλούν οι εποχές οι χρόνοι
κι η μια διαβαίνει την άλλη
στην παραλήγουσα θανή οθόνη
επιθανάτια αυτοπυρπόληση και δέος
θρήνος κόλαση και χαρά
η κολασμένη
 
πούθε αρχινά και πού καταλήγει
ένας ύμνος στην Δευτέρα Παρουσία
τί το matrix
μα
τριξ
το προσταχθέν μυστικώς αφ' ενός
κι ο Dante ως νεώτερος εξ αρχής Ιωάννης
στον ειρμό καθημαγδό Αποκαλύψεως νέας
παρεκτρέπει
την ούτως ειπείν Θεία Κωμωδία
έ;
ανθρωπίνης ραδιουργού καταστάσεως
ένθα Christus Salvatore
νομίζεται υγείας ο σταυρός
λαβόντα δούλου μορφήν
της των πάντων
εν ετέρα μορφή
αποκαταστάσεως
όθεν εκατάποσα στάχτην την εμήν και στάχτ'
κεκαυμένος εν δάκρυσιν
άχρι τέφρας οστέων μου
εν άστροις και τα πουλιά λαλέοντα
ορυμαγδόν επεί
αστήρ εν δόξη αστέρος
παλίνδρομος πηγή ζωής
και αρμονίας
 
κι ήθελα να πώ για το σημείο του σταυρού
το επί τραχήλου κεκρυμμένο απά
στ' ανθρώπου σώμα
τ' ανδρικό αλλά και το γυναίκειο
που θάλασσες γαλουχεί και θολάμια
θέρους γάστρες
πινακωτή Αυλίδα
και πλοχμός ζυμάρι
 
για τον λαό σου
τα ίδια
κόλαση σωμάτων γάρος
γιατί άμα δεν έχεις την αλφάβητο μέσα σου
τη γλώσσα που μιλάεις
τί να τους κάμεις τους θεούς νεκρούς
στα σπέρματά σου
κι όμως ζώντες
 
κι έχω κατά νού κι άλλα κοριτσάκι μου
όπου μού 'πε ο άγιος καρφίτσα
τοπλού κανόνι
ταχύς τσαμπίκα επί νήσων
τουρκιστί ο τύπος
μουσλούκ
κάνουλα αίματος
σταγών υδάτων δάκρυ
πού βαδίζεις;
και πού το τσιμηντήρι
 
Θοδωρής Σαμαράς