Η δυσπεψία του σύμπαντος

Γιάννης Φωκάς, Χωρίς τίτλο, 2011, μικτή τεχνική σε χαρτί, 60 x 80 εκ.

ΔΙΗΓΗΜΑ

Της Έλσας Κορνέτη
 
Όλα ατμίζουν και χάνονται, μέσα σε νέφη ερρυγών. Ένα εφιαλτικό γουργουρητό ξεχύνεται. Ένα εφιαλτικό γουργουρητό αναβλύζει από ένα βάθος απροσμέτρητο. Ένας ανατριχιαστικός αντίλαλος ηχεί από το κέντρο της κοιλιάς του σύμπαντος, δονώντας κάθε άκρη και γωνιά της γης κι όλοι έχουν την αίσθηση ότι κάποιος απροσδιόριστος, πεινασμένος και οπωσδήποτε αγριεμένος γίγαντας από τα έγκατα ξεπροβάλλοντας είναι έτοιμος να τους καταπιεί.
Τότε άρχισε μια ακατάσχετη συμπαντική διαρροή να συμβαίνει, διαβρώνοντας τον κόσμο στο πέρασμά της. Το σύμπαν έπειτα από βίαια επεισόδια παρατεταμένου τυμπανισμού που συνέβαινε στα γαλαξιακά έντερα που γέμιζαν την κοιλιά του άρχισε από τη μυστική του οπή -που κανείς δεν είχε ανακαλύψει ακόμα- να χάνει τη μουσική του, η οποία διέρρεε με τη μορφή εγκλωβισμένων αερίων.
Ο πλανήτης από την ορμητική πίεση των αερίων του εσωτερικού του αναποδογυρίζει. Απτόητοι τον περιφρονούν. Μια παρτίδα μπιλιάρδου βρίσκεται σε εξέλιξη. Περιφερειακές μπάλες αστεροειδών, εξωπλανήτες κι άλλα ουράνια σώματα κινούνται κυκλικά και παίρνοντας φόρα  αλληλοσυγκρούονται.
Οι αναμνήσεις του σύμπαντος για το σύμπαν όλα όσα εδώ και εκατομμύρια χρόνια μεθοδικά, στάλα στάλα, με πράξεις μαθηματικές ανάμεσα στις ευθύγραμμες αποστάσεις των πλανητών αποθηκεύονταν, τείνουν να μοιάσουν με τα διαστήματα ανάμεσα στις νότες. Όλα διαρρέουν‧ η κοσμική κι η απόκοσμη μουσική του σύμπαντος, τα ουράνια τραγούδια των ποιητών, οι ύμνοι των αστεριών, η ξακουστή μουσική των σφαιρών. Το σύμπαν χάνει τη μυστική μουσική του, αυτήν που τόσο καλά έκρυβε, γιατί η μυστική μουσική του φανερώθηκε από τότε που ένα γεωτρύπανο-ανιχνευτής έσκαψε μια τυχαία τρύπα στο κέντρο της κοιλιάς του.
Τώρα η αβυθομέτρητη τυχαία μαύρη τρύπα όλα τα ξερνά, μαζί και τις αποθηκευμένες μουσικές του σύμπαντος, τις αναμνήσεις του για οτιδήποτε κοσμικό και οτιδήποτε απόκοσμο. Οι μουσικές εκλύονται από τις κινήσεις, τις συγκρούσεις και τις εκρήξεις των αστεριών, από τις ελλειπτικές τροχιές των πλανητών που πασχίζουν μάταια να γίνουν τέλειοι κύκλοι από ύμνους και ωδές από χαμένους και κερδισμένους παραδείσους, μια πεμπτουσία μουσικής μέσα από την πυθαγόρεια αρμονία των ουράνιων σωμάτων.  
Όμως τι παράξενο! Αυτό που κατέκλυσε την ατμόσφαιρα με τη μορφή αερίων και μεταφράστηκε σε ένα είδος σαγηνευτικής μουσικής μπορεί να μην το άκουγαν, μπορούσαν όμως κάλλιστα να το μυρίσουν. Ναι,- το παράξενο ανατρεπτικό γεγονός της ζωής που έζησαν στην εποχή της έκρηξης των συμπαντικών αερίων ήταν ότι μπορούσαν πλέον να μυρίσουν τη μουσική, κι αυτή ήταν μια νέα αίσθηση που ήρθε να προστεθεί στις παλιές και προσπαθούσαν απεγνωσμένα να την περιγράψουν, γιατί ήταν μια αίσθηση ατομική, μοναχική κι ήθελαν οπωσδήποτε μεταξύ τους να την μοιραστούν, όμως δεν ήξεραν πώς να το κάνουν.
Τριγυρνώντας στους δρόμους σέρνονταν αλλόφρονες, τρεκλίζοντας παραζαλισμένοι, μεθυσμένοι, υπνωτισμένοι με μάτια θολά, με αυτιά τεντωμένα, με μύτες υγρές, ρουθούνιζαν σαν κάτι δυνατό, μια οσμή ερεθιστική σαν τσιγκέλι να τους τραβούσε.
Ήταν όλοι μαζί εκεί έξω, μαζεμένοι και στοιχισμένοι σαν μαγεμένοι, μην μπορώντας να καταλάβουν τι είναι αυτό που τους συνέβαινε με αυτό το άρωμα το τόσο ισχυρό που σχεδόν παρέλυε όλες τους τις αισθήσεις.
Πώς έγινε και συντονίστηκαν όλοι αυτοί ταυτόχρονα κι ακολουθούσαν την αόρατη δύναμη που τους έσερνε από τη μύτη; Πώς έγινε και συντονίστηκαν μόνον αυτοί που μπορούσαν να μυρίσουν κάτι τόσο δυνατό που σαν αόρατο ξίφος τους διαπερνούσε; Όλοι αυτοί οι παράξενοι πολλοί,- τα παιδιά, οι μεθυσμένοι, οι ερωτευμένοι κι οι τρελοί, οι μόνοι που μπορούσαν ν’ ακούσουν αυτήν την σαν μπίλια ολοστρόγγυλη, αυτήν την πυθαγόρεια μουσική των σφαιρών, που έκλυε γύρω της ένα άρωμα τόσο δυνατό που τις μύτες τους τρυπούσε.
Μην μπορώντας ν’ αντισταθούν την ακολουθούσαν, ώσπου χάθηκαν, γιατί τους απορρόφησαν μέσα τους αόρατες ηχητικές δίνες που έμοιαζαν με πολύχρωμους κάδους πλυντηρίων εν κινήσει, κάδοι πλυντηρίων που στριφογύριζαν το πολύχρωμο περιεχόμενό τους με όλους αυτούς τους μοναδικούς τους εκλεκτούς που μπορούσαν ν’ ακούσουν μα κυρίως να μυρίσουν τη μουσική των σφαιρών.