Ο Γιώργος Μερτίκας

Δεν αποζητούσε τους επαίνους και τις τιμές της αγοράς. Τα κείμενα που έγραψε, αλλά και η συνολική στάση της ζωής του ήταν μηνύματα σε μπουκάλι στον ωκεανό της ασημαντότητας. Άνοιξε δρόμους, μακριά από τις, δήθεν, λεωφόρους της πανεπιστημιακής φιλοσοφικής ημιμάθειας. Μετέφρασε και επιμελήθηκε κείμενα-παράθυρα και κατώφλια για τους ερχόμενους. Όσοι ήταν αυτοί, όσοι θα είναι.

Όπως έγραψε ο ίδιος, κάποτε, στον σπουδαίο  Λεβιάθαν (και είναι σαν να τον ακούω, με το αμυδρό χαμόγελο και την έμφυτη, αλλά και απηνή ευγένειά του), «οι άνθρωποι συνήθισαν να περιφρονούν το πνεύμα των λέξεων που δεν σχετίζεται άμεσα με τα πράγματα που σχεδιάζει η τεχνική των καθημερινών αναγκών, να το θεωρούν πλάσμα της φαντασίας, κατάλληλο για βραδινές πνευματιστικές συγκεντρώσεις, που θα το καταναλώσουν κι αυτό, βγαίνοντας προς στιγμή από την άνοια του κόσμου». Για να καταλήξει σε μια φράση που κρύβει πείσμα, εγκαρτέρηση, και τελικά ελπίδα για τα μελλούμενα: «Το πνεύμα όμως εκδικείται».

Για κάτι τέτοια, και για πολλά ακόμα που θα τα κρατήσω για μένα, για άλλες μέρες, Γιώργο σε χαιρετώ και σε ευχαριστώ.

Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης